De discografie van Band of Horses kent zijn ups-and-downs. Met het succesvolle debuut Everything All The Time, veroverde de band vele harten. Het was vernieuwend en emotioneel, maar tegelijkertijd herkenbaar. De zware gitaar in combinatie met de gevoelige vocals van Bridwell; enthousiast verwelkomenden vele muziekliefhebbers deze alt-rock band in hun muziekcollectie. Maar daarna kwam Mirage Rock. Recensisten leken het hier unaniem over eens te zijn: de goede dagen van Band of Horses zijn voorbij. Wellicht is deze variatie aan kwaliteit te wijden aan de verandering in bandleden. Maar het bleef spannend om af te wachten waar ze in 2022 mee zouden komen.
Volledig blind gingen we er niet in. Er waren immers al drie singles uitgebracht: Crutch, In Need of Repair en Lights. Ondanks dat dit volgens langetermijn-lid Bridwell het ‘meest persoonlijke album tot toe’ is, voelen de liedjes leeg. De schrijfstijl van Bridwell is en blijft vrij abstract, zelfs wanneer hij voortbouwt op autobiografische elementen. Daardoor raken de teksten je niet, omdat er altijd afstand blijft. Toch is Band of Horses in het verleden wel in staat geweest om de juiste snaar te kunnen raken. Die ene melodie die zo’n kippenvel-momentje bezorgt. Mocht dat bij dit album lukken, dan moeten ze dat echt hebben van de vocals en het gitaarspel. Een van de meest emotionele nummers, Aftermath, heeft een mooi gitaarspel dat prachtig samenvalt met de stemkleur van Bridwell. Maar toch lukt het totaal niet om op te gaan in de atmosferische ambiance, omdat de tekst niet sterk genoeg is. Hierdoor ligt de focus vooral op die eindeloze herhaling van het woord ‘aftermath’. De beste nummers zijn echt de singles, omdat deze de meest concrete teksten bevatten met strakke gitaarrifjes. Een goed advies zou dan ook zijn dat de band deze rock-folk richting in slaat en zich hier verder in ontwikkelt.
Of dingen echt ‘great’ zijn? Nee. Er is geen sprake van vernieuwing en ook de productie is niet spectaculair. Wellicht zijn er ook steken laten vallen in de songwriting, maar tegelijkertijd gaat het album nergens de fout in. Met genoeg variatie in rustige nummers zoals Tragedy of the Commons en meer uptempo ’90s nummers zoals Crutch en Lights, is het een degelijk album.
