Weinig artiesten schilderen met hun muziek zulke mooie landschappen als Beach House. Maar nog niet eerder kwam het Amerikaanse duo met zo’n groots opgezet en gedetailleerd landschap op de proppen als het nieuwe album Once Twice Melody. Met achttien tracks en een speelduur van zo’n 84 minuten voelt de nieuwe plaat aan als een oneindige ontdekkingstocht.
Alles aan Once Twice Melody is veel. Veel tracks. Veel minuten muziek. Veel details. En veel avontuur. Het duo probeert op het album zijn eigen grenzen zo ver mogelijk op te rekken, zonder de herkenbare Beach House-sound los te laten. Of het nu de 80’s-klanken van Pink Funeral of het folky karakter van The Bells betreft: door de hypnotiserende zang van Victoria Legrand en de galmende synthesizerpartijen is bij elk individueel nummer duidelijk wie je voor je hebt. Bovenop dat stabiele fundament neemt Beach House de ruimte om van alles uit te proberen.
Het duo bracht Once Twice Melody in vier ‘hoofdstukken’ uit, waarvan het eerste deel afgelopen november verscheen. Een aantal maanden later heeft het viertal nummer nog niets aan kracht ingeboet. Titeltrack Once Twice Melody zweeft op schitterende wijze voort, vol gebroken gitaarakkoorden en bedwelmende lyrics. Superstar is zo mogelijk nog spectaculairder. De zes minuten vliegen voorbij, terwijl Beach House de synths steeds verder aanzwengelt. Als in de tweede helft het ingevlogen strijkersensemble de aanvoerdersband overneemt, ontstaat een paradijselijke sound.
Runaway kent eenzelfde grandeur, al ontstaat dat op een geheel andere wijze. Een dampend intro wordt gevolgd door Legrands haast robotachtig vervormde stem. In het begin is het nog even de kat uit de boom kijken: waar wil Beach House naartoe? Maar zodra het refrein op volle kracht aanvangt, is de route duidelijk: een enkeltje muziekhemel. Het tweede hoofdstuk waar Runaway toe behoort is sowieso nog een slag dromeriger dan deel één. New Romance teert op het rijkgevulde refrein, terwijl Over and Over opvalt door het dreigende instrumentale gedeelte te midden van de golvende zangpartijen.
Zo kent elk van de vier delen op Once Twice Melody zijn eigen karakter. Deel drie begint opvallend neutraal. Waar gitaren over het algemeen een bescheiden rol spelen op het album, overheerst in Sunset plotseling de akoestische gitaar. Only You Know is een van de meest ‘traditionele’ Beach House-tracks, terwijl op het duistere Masquerade het experiment weer hoogtij viert. Onheilspellender heeft Beach House niet vaak geklonken. Door de zware drums, de mysterieuze tekst en de spooky geluidseffecten voltrekt Masquerade zich als een mini-horrorfilm.
Beach House doet er alles aan om de 84 minuten ook voor zichzelf onderhoudend te maken. Hurts To Love opent met een haast gezellig klinkend orgeltje, maar de liefdestwijfels die Legrand in de lyrics uit zijn dan weer geen reden tot feest. Finale is een wonderschone uiting van een gebroken hart. Slotnummer Modern Love Stories behoort tot de meest rijkgevulde nummers van Once Twice Melody. De strijkers vallen opnieuw op, net als de speelsheid van de tekst. ‘The end is the beginning/Beginning to an ending/Like the cells dividing/Zeroes multiplying,’ klinkt het filosofisch. Het is kenmerkend voor de dualiteit van het album: wie afstand houdt tot de muziek, kan ontspannen genieten van de dromerige sounds. Wie besluit dichterbij te komen ontvangt continu spannende prikkels en stof tot nadenken.
In vier uiteenlopende hoofdstukken vertelt Beach House een spectaculair verhaal, waarbij het duo zichzelf keer op keer opnieuw uitvindt. Met bijna anderhalf uur aan dreampop is Once Twice Melody niet bepaald een powernap, eerder een volwaardige winterslaap. De gedetailleerde, uitdagende muziek vraagt daarbij ook nog eens om continue aandacht. Het is de grootste valkuil van het nieuwe album. Maar wie zijn concentratieboog tot het einde onder controle weet te houden, wordt daar rijkelijk voor beloond.
