De uit Philadelphia afkomstige indiepunkband Beach Slang heeft turbulente jaren achter de rug. Na de oprichting van de band in 2013 en het uitbrengen van een goed ontvangen debuutalbum The Things We Do to Find People Who Feel Like Us kondigde de band eerder dit jaar, zo leek uit het niets, in het midden van een set aan te zullen stoppen. Een paar maanden later is er dan toch het nieuwe album A Loud Bash Of Teenage Feelings. Maakt de nieuwe plaat de verwachtingen waar of had de band beter wat meer tijd kunnen nemen?
Afgezien van het feit dat het nieuwe album sneller en directer is dan zijn voorganger, klinkt Beach Slang nog bijna hetzelfde als een jaar geleden. Energieke en punkachtige indierock die vooral niet ingewikkeld of te lang van stof is. Alsof er niets gebeurd is. Wat dat betreft klinkt deze plaat eerder als een uitbreiding op vorig materiaal dan als een geheel nieuw project. Van de relatief poëtische teksten die op de debuutplaat te horen waren, is weinig over. Daarvoor in de plaats komen, geheel in lijn met de albumnaam, lichtelijk pompeuze maar nietszeggende one-liners die klinken alsof ze uit het dagboek van een tiener overgeschreven zijn.
De teksten zijn echter niet de hoofdattractie van het album. Het zijn de energie van de band en de oprechte vocalen van frontman en songwriter James Alex die het album moeten dragen. Beach Slang gaat niet voor virtuoze gitaarpartijen of hoogstaande staaltjes poëzie. De band kiest voor een bepaalde sfeer in hun muziek: jeugdig en rebels. Alex zingt vol overtuiging met zijn karakteristieke, schorre stem, de gitaren en drums spelen het relatief simpele materiaal alsof hun leven er vanaf hangt. Het plezier druipt van de plaat af, en dat zorgt vooral voor een hele leuke plaat om naar te luisteren.
Als de laatste track eenmaal heeft geklonken blijft er echter niet veel van over. De riffs zijn lekker en klinken goed, maar ze verschillen niet genoeg van elkaar om een blijvende indruk achter te laten. De teksten, hoe gepassioneerd James Alex ze ook brengt, vormen ook geen herkenningspunt meer. Het album heeft geen duidelijke dieptepunten, maar echte hoogtepunten kent het ook niet. De singles Punks in a Disco Bar en Atom Bomb zijn sterk als losse nummers, maar in de context van het album mengen ze zich onopvallend bij de rest. De nummers klinken vrijwel hetzelfde, en versmelten in een gigantische massa van galmende gitaren en punkritmes.
A Loud Bash Of Teenage Feelings is een leuke dosis opzwepende indiepunk, maar Beach Slang heeft meer potentie dan het op deze plaat kan waarmaken. Aan de energie en emotie ligt het niet: de band laat zelfs de eenvoudigste composities overtuigend en groots klinken. Bij gebrek aan diepgang op het gebied van zowel de muziek als de tekst blijft er echter weinig over waarin het album kan uitblinken. Een beetje ironisch is het wel dat Alex op albumopener Future Mixtape For The Art Kids zingt: ‘Play it loud, play it fast/play me something that will last’. Luidruchtig en snel is Beach Slang’s nieuwe plaat zeker, maar de muziek is helaas ook snel weer uit het hoofd verdwenen.
