Het lijkt nog niet zo lang geleden, maar het debuut van Bear’s Den, het zeer mooie Islands, is toch al echt uit 2014. Bij het verschijnen van dat desbetreffende album werden de mannen direct als Mumford And Sons-kloon benoemd. Een titel die de heren zelf altijd zoveel mogelijk van zich afschoven. Met hun tweede langspeler, Red Earth & Pouring Rain, namen ze dan ook de welbekende elektronica route, wat een compleet ander geluid bracht. De banjo werd nagenoeg gedumpt en de vergelijkingen met Mumford en co verdwenen. Met album drie, So That You Might Hear Me, borduren ze voort op de weg die ze op hun vorige album zijn ingeslagen.
Opener Hiding Bottles, wat rustig opbouwt en stuk voor stuk instrumenten toevoegt om dan heerlijk te exploderen, is een fijn weerzien. Wat direct duidelijk wordt, het folkbandje zoals ze ooit binnenkwamen, is echt verleden tijd. Leadzanger Andrew Davie nam de tijd om zijn persoonlijke demonen te verwerken en deed dat op vrij letterlijke (op de hoes vinden we die teksten immers woord voor woord terug, sterk!) wijze. Op het machtige Evangeline komt dit pijnlijk mooi naar voren, als Davie de alcoholverslaving van zijn moeder bezingt. It’s not who you are it’s what you did /There’s a difference but you let it stick. De blazers die het nummer ondersteuning geven, zorgen des te meer voor een dramatische en melancholische lading.
Het sterkst zijn de Britten wanneer ze grotendeels gestripte nummers voorschotelen. Zoals bijvoorbeeld het prachtige Conversations With Ghosts, waar Bears Den nogmaals laat zien hoe bedreven ze zijn wat feeërieke samenzang betreft. Afsluiter Blankets Of Sorrow is ongetwijfeld een van de hoogtepunten op het album, waar we zelfs een streepje The National menen te horen. Andrew Davie laat hierop horen wat voor een meesterlijke zanger en verteller hij kan zijn. Helaas laat hij dit niet op elk nummer blijken, waardoor sommige tracks – het erg saaie Fossils bijvoorbeeld – net niet genoeg blijven plakken. Dat is echt een gemiste kans.
Met Islands wisten de mannen je te betoveren met lichtvoetige, maar o zo heerlijk dromerige nummers. Opvolger Red Earth And Pouring Rain nam een – kennelijk – noodzakelijke weg. Met worp nummer drie, So That You Might Hear Me, zijn de Britten duidelijk op een splitsing beland. Zoekende naar een weg tussen bombastisch en akoestisch. Hopelijk nemen ze die tweede weg, want het is hierin dat ze overduidelijk uitblinken.
