Wanneer ze samenwerkt met artiesten als Martin Garrix, David Guetta of G-Eazy bezorgt Bebe Rexha ons de ene hit na de andere. Helaas komt ze als soloartiest niet zo goed uit de verf. Bekend van nummers als In The Name Of Love en Meant To Be heeft Rexha al een grote naam in de muziekwereld, maar zelf maakt ze haar verwachtingen niet waar.
Na haar debuutalbum Expectations is het met deze tweede plaat maar hopen op beter. Eerder kon de Amerikaanse niks beters opleveren dan twee hits omsingeld met gedateerde en saaie tracks. Helaas krijgen we met dit nieuwe album veel van dezelfde fouten, oftewel Better Mistakes.
Die samenwerkingen waar Rexha in uitblinkt zet ze maar al te gretig in. Zo zijn er op deze plaat maar liefst acht gastartiesten te horen. Doja Cat is te horen op de track Baby, I’m Jealous. Helaas is de populaire tweede stem niet genoeg om dit nummer power te geven. Hetzelfde geldt voor Die For a Man met Lil Uzi Vert en My Dear Love met Ty Dolla $ign en Trevor Daniel. De tracks zijn een saaie combinatie van pop en hiphop. Break My Heart Myself met Travis Barker achter de drums is daarentegen een fijn en luchtig nummer. Het kan de andere tracks niet naar een hoger niveau tillen, maar zorgt wel voor een verfrissende pauze tussen de halfslachtige nummers.
Er zitten ook wat redelijke tracks in de mix. Sabotage brengt haar emotie mooi over en houdt de aandacht ook tot het einde vast. Met de titeltrack Better Mistakes heeft Rexha een goed nummer te pakken. Ze durft wat meer en dat is op die track te horen. Jammer dat het tussen Trust Fall en Sacrifice wegvalt, twee nummers die je niet hoeft te herhalen.
Samenwerkingen zijn niet altijd het recept voor succes en op Better Mistakes voelt het soms overbodig. Gastartiesten zijn ingezet op tracks die beter af waren zonder. On the Go is een voorbeeld van een nummer dat meer publiek had getrokken in een ander, sneller jasje. Als ook op Amore een onnodige rapper de hoek om komt kijken wordt het duidelijk dat lang niet alle beslissingen vanuit een muzikaal standpunt zijn gemaakt.
Een plaat vol potentie. Het klinkt meer als een goede eerste versie dan het uiteindelijke resultaat. Het ligt lang niet aan Rexha’s vocals. Op Empty horen we haar op haar best; vol passie, in een eenvoudige setting met gitaar op de achtergrond. Toch is dit wat we gekregen hebben en dan is het een middelmatig album. Rexha heeft haar eigen stijl nog niet ontdekt en raakt verstrikt in een muzikale warboel. Haar stem en de teksten die ze zingt zijn mooi, maar met alle gasten en verschillende genres is er geen touw aan vast te knopen. Hopelijk gaat ze in de toekomst haar eigen weg in plaats van anderen na te doen en de focus te verliezen. Less is more, Rexha.
