Ben Howard werd bekend met zijn folkpopsongs, maar gaandeweg zijn albums werd zijn muziek steeds alternatiever en experimenteler. Ook op Collections From The Whiteout, zijn nieuwe plaat, blijkt dit maar weer.
De titel verklapt het al, maar Collections From The Whiteout is een collectie aan nummers. En die nummers hebben vaak niets met elkaar te maken. De Britse singer-songwriter heeft persoonlijke verhalen ingeruild voor verhalen over anderen. Zo zingt hij op Crowhurst’s Meme over Donald Crowhurst, een Britse amateurzeiler die tijdens zijn wereldreis verdronk. Maar er is niet alleen een verandering in thema’s. Op zijn nieuwe album ruilt Howard de vertrouwde klanken van zijn akoestische gitaar in voor elektronische sounds, op het ene nummer net wat meer dan op het andere.
Die elektronische invloeden zijn meteen te horen op Follies Fixture, de opener. Een ingetogen liefdeslied met elektronische invloeden die alsmaar voortduren. Zo erg dat het eigenlijk als white-noise naar de achtergrond verdwijnt. Far Out kwam tegelijkertijd met Follies Fixture uit en is een van de meest toegankelijke nummers op Howards nieuwe album. Het lijkt wat meer op Howards eerdere werk. Het is duister, met soepele drums en fijne gitaarrifjes.
Voor het eerst in zijn carrière werkte Howard samen met een producer van buitenaf. En dat was niemand minder dan Aaron Dessner van The National. Dessner bracht ook een aantal andere mensen mee voor op het album, het meest noemenswaardig: Yussef Dayes, een drummer die vooral bekend is in de Britse jazzscene. Zijn invloeden zijn goed te horen op Sage That She Burns, waar Howards zang wordt ondersteund door Dayes’ vervormde drumloops. Misschien wel een van de meest duidelijke voorbeelden van de elektronische invloeden op de plaat.
The Strange Last Flight of Richard Russell is net als Crowhurst’s Meme een nummer over iemand met een tragisch lot. Ditmaal iemand die een vliegtuig steelt en crasht. Hoewel het thema niet vrolijk is, klinkt het nummer ontzettend sereen. Alles eraan klopt. Van de gitaar en piano, tot de lyrics: ‘My man flies today/Might as well have gone to the moon/If you see him/Would you send him back my way?/Some threads/Don’t fit the loom’.
Collections From The Whiteout is een collectie aan onsamenhangende verhalen die toch een geheel vormen, dankzij de melancholische, organische en elektronische klanken die het album sieren. De plaat is experimenteel, nog meer dan Noonday Dream. Het is alleen de vraag of dat een positief iets is. Uiteindelijk is het album een Ben Howard-plaat met een randje. Voor sommige mensen misschien iets te experimenteel, voor anderen een reis die de oren een plezier doet.
