Zijn meeste bekendheid verwierf Ben Howard met nummers die eigenlijk net wat te pop voor hem zijn. Keep Your Head Up, Only Love, Old Pine. Het zijn tracks die velen makkelijk kunnen meezingen of in ieder geval neuriën. Toch gooit Howard het graag over een iets alternatieve boeg. Dat hoorden we al op I Forget Where We Were en op Noonday Dream slaat hij daar soms bijna in door.
Noonday Dream begint zoals de titel al een beetje doet vermoeden: dromerig. Geschikt voor tijdens een middagdutje in de hangmat. Zo neemt Howard je mee in de eerste nummers. Nica Libres At Dusk kent nog een lichtelijk onheilspellende opbouw, maar mondt al snel uit in een beeldschoon meesterwerkje, waarbij de stem van Howard zachtjes je trommelvliezen beroert. De aankleding is verder heel minimalistisch, een patroon dat zich doorzet op Towing The Line.
Stilaan wordt het steeds experimenteler, en vaak ook minimalistischer, wat Howard laat horen. Noonday Dream is daardoor nóg minder toegankelijk dan zijn voorganger, maar voor wie de deur weet te kraken, is de beloning rijkelijk. Ook het met een zeurderig geruis ingestarte A Boat To An Island On The Wall ontpopt zich gedurende zeven minuten tot een schitterende track met simpel, maar heerlijk drum- en gitaarwerk. Iets dat Howard eigenlijk te weinig laat horen op dit album.
Howard gaat steeds een stapje verder en dat maakt zijn nummers soms wel lastig om te waarderen, zeker bij een eerste luisterbeurt. Noonday Dream is een plaat die groeit als je hem voor een tweede, derde en vierde keer beluisterd. Toch is What The Moon Does niet een track die je los even zal aanzetten, even als A Boat To An Island On The Wall Pt. 2/Agatha’s Song. Vooral die laatste is zwaar en passeert op sommige momenten net de grens van het fijne.
Gelukkig is de opbouw van het album niet zo dat alles steeds maar verder van de standaarden afwijkt. Met The Defeat zit het meest verfrissende nummer midden op de plaat. En verfrissend moet je dan niet te letterlijk opvatten, maar relatief gezien dartelt het. Ook There’s Your Man is makkelijker te verteren voor de luisteraar die geen zin heeft in een zware plaat.
Noonday Dream barst van de kwalitatief goede songs met als uitzondering het niemendalletje Someone In The Doorway. Toch is het jammer dat er niet voor gekozen is om de instrumenten soms iets meer te laten spreken. Sterke outro’s zoals op zijn eerdere songs Small Things, End Of The Affair en Oats In The Water ontbreken, terwijl dat toch altijd fijne uitstapjes waren waar Howard en zijn begeleidende band zich aan durfden te wagen.
Het uitblijven ervan is meer jammer dan dat er echt veel mis is met Noonday Dream. Fans van Keep Your Head Up en consorten zullen misschien moeite hebben met de keuzes van Howard, maar dat toont ook zijn ontwikkeling als artiest. Hij moet alleen in de toekomst wel zorgen dat hij niet nog meer het experimentele opzoekt. Anders wordt het een onrustig middagslaapje.
