Beth Hart & Joe Bonamassa – Black Coffee

Waardering

8

Black Coffee is het derde album dat Beth Hart en Joe Bonamassa samen uitbrengen, na Don’t Explain en Seesaw. Het concept is hetzelfde gebleven: klassieke Amerikaanse blues- en soulnummers in een nieuw jasje. Eens te meer bewijzen Hart en Bonamassa de ongekroonde koning en koningin van de hedendaagse blues te zijn.

Op Black Coffee coveren Hart en Bonamassa liedjes van onder andere Ike en Tina Turner, Edgar Winter, Etta James, Ella Fitzgerald, LaVern Baker en Howlin’ Wolf. Albumopener Give It Everything You Got zet de toon met Bonamassa die zijn gitaar lijkt te martelen, alvorens de ritmesectie zich laat horen en Beth Hart op haar kenmerkende manier begint met zingen.

De band bestaat uit muzikanten die veel met Bonamassa werken en touren. Te horen zijn onder meer Anton Fig (drums), Reese Wynans (keyboard), Michael Rhodes (bas), Lee Thornburg (blazers), Paulie Cerra (saxofoon) en Mahalia Barnes (achtergrondzangeres). Ook producer Kevin Shirley werkt al jaren samen met Bonamassa. De chemie is duidelijk hoorbaar omdat dit album op de ‘ouderwetse’ manier is opgenomen: iedereen was tegelijkertijd aanwezig bij de opnames – als bij een concert  en daardoor spat de energie en klasse uit de speakers.

De titeltrack is een heerlijk americana-bluesnummer waarin Hart alle ruimte krijgt voor haar rauwe en meeslepende manier van zingen. Black Coffee stampt, schuurt en rockt. Het daarop volgende Lullaby Of The Leaves is een prachtige ballad die een heel andere Beth Hart laat horen: liefelijk en verleidelijk. Ook de band klinkt hier wat meer ingetogen, al krijgt Bonamassa wel de kans zich heerlijk uit te leven.

Why Don’t You Do Right neemt je een jaar of tachtig mee terug in de tijd naar een typisch Amerikaanse jazzclub waar je de sigarettenrook kan snijden met een mes en waar Beth Hart als een soort Jessica Rabbit op het podium staat in een lange kleurrijke avondjurk, omringd door de band. Deftige heren in smoking en elegante dames in galakleding sieren de tafels in de zaal en een enkeling waagt zich op de dansvloer.

Black Coffee herbergt een aantal parels uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis, vakkundig gepolijst en klaargemaakt voor de 21e eeuw. Hart en Bonamassa herhalen hun eerdere trucje maar weten toch weer te verrassen. Afzonderlijk van elkaar zijn het rasperformers die leven voor de muziek en het touren, maar samen geven ze gestalte aan het ietwat belegen gezegde 1+1=3.  Enige punt van kritiek is de korte duur van de plaat, slechts vierenveertig minuten.