Betty Jo Haskins, beter bekend onder haar artiestennaam Bettye LaVette, opereert al bijna zes decennia op het snijvlak van soul, blues, funk en gospel. Haar nieuwste album, Blackbirds, is hierop geen uitzondering. Ook de diep emotionele en rauwe zang van LaVette klinkt vertrouwd, maar hoe ouder zij wordt, hoe krachtiger haar performance. Sinds 2003 is zij naar eigen zeggen bezig met de tweede fase van haar carrière. Dit heeft de afgelopen jaren al veel fraaie albums opgeleverd, maar Blackbirds doet er nog een schepje bovenop. Met dit album covert LaVette nummers die haar persoonlijk geraakt hebben. Een ode aan de zwarte vrouw met covers van artiesten als Nina Simone, Dinah Washington, en Billie Holiday.
Na het bluesy intro treft LaVette de luisteraar diep in de ziel als zij eerste strofen van de albumopener I Hold No Grudge inzet. Nina Simone heeft hier haar gelijke getroffen, waarbij Lavette wellicht de emotie nog wat invoelender weet te maken. Wat gelijk opvalt bij de eerste track is de fantastische productie, het lijkt wel of je als luisteraar middenin de studio tussen de muzikanten vertoeft. One More Song is wat langzamer, maar niet minder indringend. Het klinkt alsof het einde nabij is met nog een laatste nummer als houvast. In Romance In The Dark borrelt aan alle kanten de erotiek tussen de groeven, waardoor het origineel van Al Green zelf wat lichtjes begint af te steken. Ondersteund door diep baswerk van Tom Barney en de klanken die Leon Pendarvis uit zijn elektrische piano tovert, legt LaVette haarfijn uit wat er in het donker te beleven valt. Aangevuld met kleine bluessolo’s van haar gitarist Smokey Hormel.
Zelfs een klassieker als Strange Fruit, onsterfelijk gemaakt door Billy Holiday, weet LaVette moeiteloos naar haar hand te zetten. In een prachtig muzikaal, licht swingend en jazzy arrangement, verteld LaVette het hartverscheurende beeld van lynchpartijen in het zuiden van de VS. De plaat wordt afgesloten met Blackbird, waarbij LaVette het origineel van The Beatles wel fijntjes naar haar hand zet. “I took my broken wings/and taught my own self how to fly”, door dergelijke kleine tekstuele aanpassingen maakt ze het nummer tot een zelfportret. Hoewel het nummer niet door een vrouw geschreven is, vormt het door haar interpretatie een waardige afsluiter van een album dat een eerbetoon aan de zwarte vrouw is.
Met 40 minuten heeft Blackbirds de omvang van een klassieke langspeelplaat, maar de performance doet je de tijd vergeten. Je wordt direct LaVette’s universum ingetrokken. Haar krachtige stem gebruikt zij in de tracks afwisselend fluisterend, sprekend of voluit zingend. Geloofwaardig tot op het bot. Nergens krijg je het gevoel dat het origineel beter was, of dat je zelfs maar aan het origineel zou kunnen denken. De muzikale inbedding van de karakteristieke stem van LaVette is eveneens meesterlijk, alle instrumenten komen volledig tot hun recht. Het album is doordesemd met een en al warmte. Blackbirds is een plaat die je met een gerust hart op je platenspeler kan laten liggen om telkenmale de naald in de eerste groeven te laten zakken. Of, wellicht eenvoudiger, zet je cd-speler of Spotify-lijst op repeat en blijf genieten.
