Beyoncé is altijd een artiest geweest die de grenzen van muziek opzoekt en verlegt. Met haar nieuwste album, Renaissance Act II: Cowboy Carter, plaatst Queen B opnieuw de kroon (en de cowboyhoed) op haar hoofd en laat ze zich wederom van een nieuwe kant zien. Renaissance Act II: Cowboy Carter is haar achtste studioalbum en vormt het tweede deel van Beyoncés trilogieproject, na Renaissance: Act I, dat een eerbetoon is aan dance- en discomuziek, maar met name aan de queer-community.
De introductie van het album met de woorden ‘Hello my old friend’ is als een warme begroeting. Het is een uitnodiging om deel te nemen aan een reis door het hart van Texas, gepresenteerd alsof het wordt uitgezonden door een Texaans radiostation. Een van de meest opvallende aspecten van Renaissance Act II: Cowboy Carter is de samenwerking met een scala aan zowel opkomende als gevestigde artiesten, onder hen bevinden zich iconen als Linda Martell, Willie Nelson, Stevie Wonder en Nile Rodgers. Deze diverse samenstelling van talent voegt een extra dimensie toe en benadrukt Beyoncé’s vermogen om samen te werken met verschillende muzikale stijlen en persoonlijkheden zonder haar essentie te verliezen.
In een interlude op het album vertelt de legendarische countryzangeres Linda Martell: ‘This particular tune stretches across a range of genres and that’s what makes it a unique listening experience.’ Deze quote vat de boodschap van de gehele plaat goed samen: Beyoncé overtreft en overschrijdt genres.
Renaissance Act II: Cowboy Carter vertelt onderliggend in alle nummers het verhaal dat Beyoncé terugkeert naar haar roots, terwijl ze de kritiek tackelt die zij op voorhand kreeg over het maken van countrymuziek en het onwelkome gevoel dat hierbij kwam kijken. Een sterk begin met het nummer AMERIICAN REQUIEM, waarin Beyoncé direct reageert op de kritiek met de teksten ‘It’s a lot of talkin’ goin’ on while I sing my song’ en ‘If that ain’t country, tell me what is? Plant my bare feet on solid ground for years/They don’t, don’t know how hard I had to fight for this.’ Het is een statement van zelfvertrouwen en vastberadenheid, waarbij Beyoncé haar rechtmatige plek opeist in het country-genre.
De volgende track is een prachtige cover, BLACKBIIRD, origineel van The Beatles. De Houston-native samen zingt met Tanner Adell, Brittney Spencer, Tiera Kennedy en Reyna Roberts. De harmonieën zijn zoals we van Beyoncé gewend zijn: feilloos, groots en filmisch. Het brengt een puurheid met zich mee die in elk Beyonce-album terug te vinden is en getuigt van haar ongeëvenaarde talent en consistentie. In het ontroerende nummer PROTECTOR voegt de zachte stem van haar dochter Rumi een intieme en liefdevolle dimensie toe, waardoor het een hartverwarmend moment van moeder-dochterverbondenheid wordt.
Een andere opmerkelijke samenwerking is die met Miley Cyrus, die een verrassend en verfrissend element toevoegt aan het geheel. De nummers op deze lp vloeien naadloos in elkaar over, en waar dat niet het geval is, worden ze aangekondigd door bruggetjes van countrylegendes zoals Willie Nelson, Linda Martell en Dolly Parton. Laatstgenoemde had het geheim uit enthousiasme al verklapt, maar dat maakt het hoogtepunt van het album niet minder bijzonder: de cover van Dolly Partons klassieker JOLENE, waar Beyoncé haar unieke stempel op drukt, al is het lastig het origineel niet in gedachten te houden. De toevoeging van hiphop invloeden in het nummer SPAGHETTI benadrukt nogmaals Beyoncés veelzijdigheid als artiest en haar vermogen om verschillende genres naadloos te integreren.
Renaissance Act II: Cowboy Carter is niet zomaar een countryalbum geworden, het is een Beyoncé-album zoals alleen Beyoncé deze kan maken: het album is een statement, een muzikaal brouwsel dat genres als blues, soul, rock, R&B, zydeco, folk, bluegrass, opera, go-go, flamenco en fado naadloos samenbrengt. Met Renaissance Act II: Cowboy Carter bewijst Beyoncé opnieuw waarom ze wordt beschouwd als een van de grootste artiesten van haar generatie. Het project is gedurfd, divers en doordrenkt met haar onmiskenbare stijl en krachtige vocale prestaties. Het is een viering van vrijheid, culturele diversiteit, en een herinnering aan Beyoncés blijvende invloed en relevantie in de muziekindustrie.
