In deze tijden van het alomtegenwoordige internet blijft het best een prestatie dat er nog nauwelijks muziek was uitgelekt van het derde album van wereldster Billie Eilish. Er gingen geen singles aan vooraf en meer dan een tiental seconden muziek was er tot de releasedatum niet bekend. En ook de meest voor de hand liggende keuze om What Was I Made For?, haar grote hit uit de Barbie-film, op dit album te zetten als trekker, heeft Eilish moeiteloos vermeden. Dat zal best even slikken zijn geweest voor haar platenmaatschappij, het levert echter wel een plaat op die helemaal nieuw voelt. Geen nummers die je al door en door kent of een verzameling hits, waardoor Hit Me Hard And Soft eigenlijk veel meer een geheel vormt. Eilish heeft een ijzersterk derde album afgeleverd.
De openingstrack SKINNY klinkt vertrouwd, althans het stemgeluid van Eilish meandert zacht en licht hees uit de speakers. Even lijkt het een maniertje te worden maar deze gedachte verdwijnt onmiddellijk naarmate het nummer vordert. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die haar stemgeluid niet volledig omarmen, maar de soepelheid waarmee ze van zacht fluisterend tot voluit zingend in een nummer afwisselt is een genot om naar te luisteren. Dat geldt zeker ook voor de muziek van haar broer Finneas, die moeiteloos diepe bassen afwisselt met triphop-achtige filmische geluidspanelen die aan Portishead doen denken. De tweede track LUNCH is de eerste single van het album en hakt er gelijk lekker in. Overstuurde beats en duidelijke teksten: ’I could eat that girl for lunch/Yeah, she dances on my tongue/Taste like she might be the one.’ Het tempo blijft er goed inzitten met een stevig doorbeukende ritmesectie. Tegen het einde zetten synthbassen de beats nog een tandjes scherper. CHIHRO blijft in eenzelfde betoverende combinatie van diepbassende klanken en een stem die als ware de nimf van Loreley de luisteraar het nummer inlokt en niet meer loslaat.
In THE DINNER kruipt Eilish in de huid van een stalker en dat levert met de creepy muziek van Finneas een heerlijk ontregelend nummer op. De dansvloer wordt in vele nummers avontuurlijk benaderd. ‘Songs zoals L’AMOUR DE MA VIE en BITTERSUITE starten niet direct als een dancetrack. Bij de eerste breekt hij pas op driekwart echt open. Terwijl de tweede begint met zware synthesizers die het tempo aanvankelijk laag houden, maar halverwege brengen de bassen je onverbiddelijk in beweging. De afsluiter BLUE is een rustig voortstuwendlied dat zich gelijk in je hoofd nestelt. De drums zijn nadrukkelijk aanwezig terwijl Eilish haar zang wisselt tussen echoënde koortjes, voluit met de beat mee, tot een fluisterende apotheose met indringende violen en licht vibrerende bassen.
Eilish heeft met Hit Me Hard And Soft een volgende stap gezet resulterend in een zeer volwassen en uitgebalanceerd werk. De samenwerking met haar broer blijft al drie albums en losse singles boeien en verrassen. De ingrediënten van Hit Me Hard And Soft zijn niet nieuw, maar het brouwsel is wel degelijk verrassend goed. Een afwisselende mix van filmische tracks, diepe bassen en in veel nummers zowel tempowisselingen als verschillende soorten zang; van hees fluisterend, bijna pratend, tot vocale uithalen op orkaankracht. De productie is een genot om naar te luisteren, Eilish zingt in de rustige delen bijna alsof ze naast je zit, terwijl je tijdens de uptempo delen je waant in een afgeladen club met een uitermate strak geluidssysteem waar de sound tot diep in je vezels dringt. Zang en muziek vloeien zo samen tot een melange die het gehele album spannend, intrigerend en meeslepend blijft.
