Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Generatie-Z tieneridool Billie Eilish’ debuut is goed – best wel goed – maar niet baanbrekend. Op When we all fall asleep, where do we go? omarmt ze de duisternis als geen ander met een verfrissende insteek, maar het is nu ook niet zo dat ze hiermee het poplandschap zal doen opschudden.
Voor de onwetenden: Billie Eilish is de zeventienjarige popzangeres die samen met haar broer Finneas liedjes schrijft en produceert. Ze brak door met het Lana Del Rey-achtige Ocean Eyes en het psychopatische anthem Bellyache. De daaropvolgende ep Don’t smile at me zat vol met vrij generieke popliedjes en ballads. Dus toen Eilish de eerste singles van When we all… uitbracht, was het verrassend hoe haar sound was opgekrikt naar iets spannends. De muziek is minimalistisch maar spannend; een bloedstollende mix van elektronica en harde beats.
Gedurende de plaat zingt Eilish op een ijzingwekkende, fluisterende manier. Ieder woord sluipt langzaam je oren in terwijl haar broer voor de muziek zorgt. Op de opener !!! horen we de twee hardop schateren. Wat volgt is Bad Guy. Onder een beukende beat zet Eilish de toon voor de plaat. ‘I do what I want when I’m wanting to/My soul so cynical’, zingt ze eigenwijs. Wanneer je denkt dat het nummer klaar is, wordt het onverwachts afgesloten met zwaardere hiphopbeat. Die onverwachte momenten domineren de hele plaat. 8 is bijvoorbeeld een mooie ballad. Haar bewerkte stem zorgt voor een ongemakkelijk gevoel, maar wanneer haar eigen stem naar boven komt weet ze pas echt te overtuigen. Op Listen before i go zingt ze emotioneel over suïcidale gedachten – die hopelijk niet echt zijn. Wat vervolgens opgevolgd wordt door het prima I love you. Beide mooie liedjes, maar beetje teveel van het goede.
Het gevoel van ongemak is iets wat over de hele plaat hangt. Of dit nu in de teksten zit of in de muziek. Single Bury a friend wist dit al te bewijzen met de akelige productie. ‘Step on the glass/staple your tongue’, fluistert ze in je oren. Ze rapt, fluistert en zingt een met autotune doordrenkte melodie. ‘I wanna end me!’, zegt ze nog voordat haar broer weer dikke bas erin knalt. Zeker een van de beste nummers van het jaar. Beter dan Bury a friend wordt het echter niet. Strange addiction sampelt een scène van de Amerikaanse versie van The Office, en ligt over het algemeen vooral heel erg lekker in het gehoor. Ook All the good girls go to hell ligt lekker in het gehoor, maar blaast je niet weg zoals Bury a friend of het prachtige minimalistische When the party’s over. Waar die twee nummers nog de spanning wisten op te bouwen voor de plaat, is het geheel nu niet zo spannend. Op sommige momenten kan je zelfs spreken van formule-werk zoals op Wish you were gay. Wat begint als een grappig Ed Sheeran-achtig gitaarliedje wordt al snel weer volgegooid met een beukende beat eronder Gelukkig weet Eilish op ieder nummer te overtuigen en is de humor van het nummer meer dan welkom; ze laat hiermee zien dat het allemaal niet zo serieus hoeft als artiest.
De teksten van Billie Eilish zijn enigszins oprecht, maar lijken zo nu en dan een opeenstapeling van punchlines (All the good girls go to hell, wish you were gay). De muziek is enerzijds opzwepend en akelig, maar niet altijd vernieuwend. Maar laten we niet te hard zijn; When we all… is wel degelijk verfrissend in een tijd waarbij de ene na de andere popzangeres – zoals Julia Michaels of Sigrid – dezelfde EDM-gefuseerde pophits uitpoepen. Waar Eilish zich van de rest mee onderscheidt, zijn de emotionele momenten; de momenten waarin we als luisteraar even in haar ziel mogen kijken. En dat is natuurlijk een gave – vooral als je nog zo jong bent – die zeker geprezen mag worden.
