Black Country Communion kun je nauwelijks nog een gelegenheidsband noemen. Het duurde weliswaar vijf jaar maar nu is daar dan toch een nieuw album getiteld BCCIV. Zoals de titel al verraadt de vierde productie van deze ‘superband’.
Black Country Communion bestaat uit Glenn Hughes (zang en basgitaar, ex-Deep Purple), Joe Bonamassa (gitaar), Jason Bonham (drums, Led Zeppelin) en Derek Sherinian (keyboards, ex-Dream Theatre). De band is opgericht in 2009 door producer Kevin Shirley (Led Zeppelin, Iron Maiden, Aerosmith) die toen al jaren samenwerkte met Joe Bonamassa. Shirley’s idee erachter was om nieuwe (hard)rock muziek te creëren die deed denken aan de rockmuziek uit de jaren zeventig. De heren bleken als geheel sterker dan de som der delen en zijn zeer succesvol.
De nummers op BCCIV zijn gecomponeerd door Hughes en Bonamassa. De opener, Colide, is geschreven in één ochtend en zet gelijk de toon en maakt hongerig.
Bonamassa zingt één track op deze cd, The Last Song For My Resting Place, het absolute hoogtepunt van dit album. De sterke zang van Bonamassa, het intro met mandoline, het zware en dramatische middengedeelte en dit alles vergezeld door een prachtige vioolpartij. Het is een ode aan Wallace Hartley, de violist en bandleider op de Titanic, die bleef spelen terwijl het schip aan het zinken was.
The Cove is gebaseerd op de Killing Cove voor de kust van Japan, waar ieder jaar duizenden dolfijnen vermoord worden. Dit gaat Bonamassa zeer aan het hart. Het nummer begint onheilspellend en donker en doet denken aan de muziek van Black Sabbath. Dit onderstreept nog maar eens de intentie van Black Country Communion om nieuwe muziek te maken die uit de zeventiger jaren afkomstig lijkt. Die opzet is meer dan geslaagd en zal onder rock liefhebbers gekoesterd worden. Iedereen die zich afvraagt hoe bands als Free, Led Zeppelin, Bad Company en Deep Purple vandaag de dag zouden klinken, hebben hier hun antwoord. Hughes, Bonamassa, Bonham en Sherinian vullen moeiteloos de plaats in van de rocklegendes die er mee opgehouden of ons helaas ontvallen zijn.
Bonham heeft dezelfde drumstijl als zijn vader John (Led Zeppelin), het gitaarspel van Bonamassa is onomstreden, de man is een virtuoos. Sherinian brengt een meer progrockinvloed en de stem van Hughes is pure rock, al is het soms wat over de top en te nadrukkelijk aanwezig.
BCCIV telt tien tracks die stuk voor stuk indruk maken en het verdienen om voor een uitzinnig publiek gespeeld te worden.
De reden dat er zo lang tussen dit album en het vorige, Afterglow, zit, is omdat de heren het gewoon te druk hebben gehad met hun solo projecten. Toentertijd gingen er geruchten in de rondte dat de band met ruzie uit elkaar gegaan was, omdat Bonamassa en Hughes wat venijnige tweets naar elkaar gestuurd hadden. Zelf ze zeggen ze hierover in een interview: ‘We invented mean tweets before they became presidential.’ Feit is echter dat de vier heren nog altijd goed bevriend zijn en met hoorbaar plezier, enthousiasme en vakkundigheid samen muziek maken en spelen. Hopelijk duurt het niet nog eens vijf jaar voordat er nieuw materiaal uitkomt.
