Het is bijna geen verrassing meer als een Britse band een debuutalbum uitbrengt dat alom geprezen wordt. De vraag is steeds: hoe goed is het vervolg? Black Midi mag proberen de klasse van Schlagenheim te evenaren op Cavalcade.
Wat de markante streken betreft heeft het trio – gitarist en medevocalist Matt Kwasniewski-Kelvin stapte tijdelijk uit de band om zijn leven op orde te krijgen – uit Londen in ieder geval niets ingeboet. Ze mogen hun leven dan wel op orde willen hebben, maar de muziek van Black Midi is als je meerdere nummers achter elkaar beluistert een ware chaos. Cavalcade is opnieuw een waar avontuur met rare en expressieve uitspattingen. Elke track – acht stuks in totaal – is een reis op zich.
Vaak gaat dat gepaard met een rockende chaos, maar Diamond Stuff is de uitzondering die de regel in dit geval ontkracht. Een zeer trage en fragiel klinkende akoestische setting is minutenlang de basis van dit nummer. Het staat haaks op de andere songs, zeker Hogwash and Balderdash, waarbij het bijna lijkt alsof er muziek gemaakt wordt met behulp van rammelend keukengerei. Het is een concept dat wel lichtelijk op je zenuwen gaat werken en daarom is het goed dat dit het kortst durende onderdeel (tweeënhalve minuut) van Cavalcade is met een wel heel abrupt eind.
Verder bouwt Black Midi veel langere creaties met als absolute uitsmijter Ascending Forth. Het bijna tien minuten durende slotstuk is een relatief rustige wandeltocht met een paar wilde passages. Opvallend is de prominente aanwezigheid van de saxofoon en het orkestrale einde. Vanwege het terugtrekken van Kwasniewski-Kelvin werden enkele aanvullende muzikanten ingeschakeld, waaronder saxofonist Kaidi Akinnibi. Zijn rol springt er op Ascending Forth het meest uit.
De beste liedjes zitten uiteindelijk toch vooral aan het begin van Cavalcade, als de chaos het grootst is. De razendsnelle en furieuze opener John L, waarop het stop-and-go-principe wordt toegepast, is postpunk in optima forma. Dit wordt perfect voortgezet op Chondromalacia Patella, vernoemd naar de kniekwetsuur die een van de leden onder de leden had, en Slow. Die laatste is weer een heerlijk uit de hand gelopen jamsessie met jazzinvloeden en uiteraard ook de saxofoon die om de hoek komt kijken.
Het maakt de muziek die Black Midi maakt niet makkelijk, want het eist al je aandacht op. Buiten kijf staat dat de band met Cavalcade weer een dijk van een plaat heeft afgeleverd. Een van de zoveel juweeltjes als gevolg van de Britse postpunkrevival.
