Ze komen van dezelfde leerschool als Adele. Maar verwacht bij het luisteren naar black midi geen verdrietige popliedjes. Deze Britse jonkies overdonderden dit jaar poppodia en festivals met hun intense liveshows en bizarre mix van verschillende genres. Nu is daar al – na twee waanzinnige losse singles – het debuutalbum Schlagenheim: een vreemde luisterbeurt die keer op keer indruk maakt.
Ze staan nog niet zo heel lang op de radar van menig muziekfan en popjournalist. Naast de opwindende liveshows had black midi de twee singles Talking Heads – die in mei dit jaar nog uit kwam- en Crow’s Perch uitgebracht. De band hield verder hun mond over Schlagenheim: de namen van de liedjes werden niet bekendgemaakt en de twee singles stonden ook niet op de plaat. Het waren puur de de liveshows en die twee liedjes die ervoor zorgden dat er een hype ontstond. Zo riep Charlie Steen van de Britse band Shame al snel dat black midi de beste band van Londen is. – wat best een goed idee is in het Britse muzieklandschap; vooral als het waar blijkt de zijn. Op plaat weet black midi de hype dan ook min of meer waar te maken.
Vanaf opener 953 schudden Geordie Greep (zang, gitaar), Matt Kwasniewski-Kelvin (zang. gitaar), Cameron Picton (bass) en Morgan Simpson (drums) je wakker met harde gitaren en tromgeroffel. Wanneer de muziek eventjes kalmeert klinkt de stem van frontman Greep; een vreemde, nasale stem. Het is even wennen maar eenmaal overgegeven aan zijn zang blijf je aan zijn lippen hangen. De ene keer schreeuwt hij in nummers als Ducter zijn woede uit over misbruik om je vervolgens op het acht minuut durende Western al zingend mee te nemen op een bizarre rit door de prairie te omschrijven. Inclusief roze rupsen met zes anorexische kinderen.
Waren Talking Heads en Crow’s Perch eerder een perfecte introductie van de band; op Schlagenheim keert black midi de boel nogmaals volledig om en sleurt je mee op een excentrieke reis. Experimentele noise, post-punk, mathrock, zelfs een beetje jazz: het komt allemaal voorbij. De muziek is aangrijpend, eng, spannend en bovenal vernieuwend. Een nummer als Speedway bouwt zich langzaam op maar is angstaanjagend tegelijk. Bmbmbm is een beukende jam die heerlijk uiteen spat terwijl Reggae theatraal en massief klinkt. Indrukwekkend is ook drummer Simpson; zijn ritmes schieten alle kanten op of gaan compleet tegen de richting van de rest van de muziek in.
Schlagenheim is aangrijpend en het feit dat de jongens nog jonkies zijn – allemaal rond de twintig – maakt het natuurlijk extra indrukwekkend. De plaat is dan ook om die wijze wellicht nog specialer: het lijkt eeuwen geleden dat een groep jonge spruiten een plaat uitbrachten die compleet tegen de huidige trends ingaat en vernieuwend tegelijk klinkt. Waar de hedendaagse (post)punk bands als Idles, Shame, Fontaines D.C. en Sports Team al veel indruk maken en zalen uitverkopen met hun sociaal geëngageerde nummers neemt black midi je mee op reis door Schlagenheim.
black midi’s debuut is dus er een om van te dromen. Ze weten keer op keer te verrassen. Schlagenheim is een uit de hand gelopen jam die naar meer smaakt en black midi is hiermee in een klap de meest opwindende band van hun generatie.
