Nieuw en toch ook vertrouwd. Zo klinkt het debuutalbum van Black Pumas, een soulduo uit Austin, Texas. Zanger en songwriter Eric Burton ontmoette gitarist en producer Adrian Quesada via wederzijdse vrienden in hun thuisstad. Quesada was demo’s aan het opnemen en zocht een zanger. Vrienden wezen hem op Eric Burton, die vervolgens door de telefoon auditie deed. Quesada wist meteen dat hij zijn zanger gevonden had: “From the moment I heard him on the phone, I was all about it.” Hun sound is een zeer gelukkig huwelijk tussen het latere Motown werk van artiesten als Marvin Gaye, psychedelische rock uit de jaren zestig, seventies funk en East Coast hiphop. De productie is sterk, modern en erg strak, terwijl het geluid een fijne rauwheid heeft behouden.
Het album opent met Black Moon Rising, een zacht rockend lied over liefde. De diepe soul spat er van af in dit rustig opgebouwde nummer. Eenzelfde ingehouden rust en tegelijkertijd onderhuidse spanning komt terug in Colors. Een prachtig nummer waarin verschillende kleuren van de lucht staan voor gevoelens van verbondenheid en tegelijkertijd de sterfelijkheid van het bestaan. Het geluid wordt mede bepaald door een bluesy gitaar en een orgeltje dat zo uit een willekeurige gospelsessie lijkt geplukt. De vierde single van het album, OCT 33, heeft alles in zich om uit te groeien tot een klassieker. Wederom mooi opgebouwd, waarbij de instrumenten en zang krachtig en helder in het geluidsbeeld gemixt zijn. Stemmige violen, een met percussie doordrenkte beat en korte gitaarriffjes die afgewisseld worden met enkele hartverscheurende solo’s. Een kippenvelmoment in het midden van het album. Qua sfeer, doet de track een beetje denken aan Cold Little Heart , de suite van Michael Kiwanuka.
De zang blijft dwingend, met emotionele uithalen, maar het tempo wordt in Old Man iets opgeschroefd. De drums domineren op aangename wijze in dit nummer, waarin de verbondenheid tussen generaties wordt bezongen vanuit de jeugd. “Ain’t no need to worry babe/If you’ve got soul then you got fire/Ain’t no need to worry babe/Let my love take you higher.” Het intro van Touch The Sky start met bijna folk-achtig gitaargetokkel. Daarna wordt de beat inzet, die al rap wordt gevolgd door strakke blazers. Ook in dit nummer worden verschillende muziekstijlen moeiteloos aaneengeregen. De eenheid wordt wederom bewaard door een uitmuntende productie en bovenal de gevoelige zang van Eric Burton.
Black Pumas werd voorafgegaan door enkele singles die al veel moois voorspelden en het album zet deze lijn fraai door. Tien nummers, een kleine veertig minuten heerlijke, rauwe, doorleefde en spannende soul, gemixt met vele andere muziekstijlen tot een eigen brouwsel. Het soulgenre is al enkele jaren weer sterk vertegenwoordigd, met name door de retro soulbeweging van artiesten als Lee Fields, Charles Bradley en Durand Jones & The Indications. Black Pumas voegt een geheel eigen en ijzersterke interpretatie aan het genre toe. Hun debuutalbum bevat louter tijdloze muziek die bij herhaalde beluistering enkel aan glans wint.
