Blink-182 – NINE

Waardering

6

6

7

Nee, je hebt niets gemist. NINE is écht de titel van de achtste van Blink-182. Hoewel, Mark Hoppus is het daar dus niet mee eens. Volgens hem moet het demo-album Buddha uit 1994 volwaardig worden meegeteld en was Cheshire Cat niet de debuutplaat. Vandaar dus NINE en niet EIGHT. Het is het tweede album zonder Tom DeLonge en met Matt Skiba. Waar er op California op het ontbreken van DeLonge na niet gek veel veranderde, is dat nu wel wat anders.

Het album begint met The First Time: een krachtige en energievolle opener met catchy gitaren en drums en het snelle tempo dat je van een typisch Blink-182-liedje verwacht. Het geeft een nostalgisch gevoel. Op het volgende nummer Happy Days daarentegen lijkt de band zich meer in de richting van standaard popmuziek te bewegen. Zeker Blame It On My Youth, uitgebracht als eerste single van het album, is heel erg popperig en erg wennen als je een standaard Blink-182-nummer had verwacht.

Na Blame It On My Youth volgt het nog geen vijftig seconden durend nummer. Het contrast had haast niet groter gekund: Generational Divide is een ietwat agressief punknummer met een zeer snel tempo. Door de tekst “Is it better? Is it better now? Are we better? Are we better now?” in combinatie met dat grote contrast lijkt het alsof de band tegen tegen zijn fans zegt: “Is dit hoe jullie willen dat we klinken?” Het gaat echter over een meningsverschil tussen Mark Hoppus en zijn zoon.

Die interlude is niet representatief voor hoe de rest van het album klinkt. Het is duidelijk dat het veel meer pop en minder punk is. Dat is misschien nog wel het meest te merken aan de teksten, die veelal voorspelbaar en weinig origineel zijn. Ook de zoetsappige refreinen van veel tracks schreeuwen ‘pop’. Toch zijn er nog wat typische Blink-182-nummers te vinden. Ook op de tweede helft van het album. Pin the Grenade is daarvan misschien wel de beste: enorm catchy en vooral het nog altijd geweldige drumwerk van Travis Barker, dat hier echt opvalt. Verder is Ransom een tof en met name interessante track. Vooral hoe pop en punk worden gecombineerd. Het begint met de geautotunede vocalen van Hoppus en een rustig popliedje wordt ingezet. Halverwege verandert het tempo ineens heel onverwacht en lijkt het een totaal ander nummer. Ook afsluiter Remember To Forget Me is zeker de moeite waard. Het akoestische liedje is het droevigste van het album, maar past wel mooi bij de inhoud van de teksten op de rest van de plaat.

Blink-182 is NINE volwassener geworden. Er lijkt namelijk nog weinig ruimte voor onserieuze nummers en lollige interludes, die op voorgaande platen aan bod kwamen. NINE behandelt dan ook serieuze thema’s als eenzaamheid en verlangen. Het is misschien jammer dat veel liedjes op het album naar standaard-pop neigen, maar er blijft genoeg kenmerkend Blink-182-geluid over.