Onbekend maakt niet meteen onbemind, blijkt maar weer bij het beluisteren van het album Holy Waters van Puma Blue, de artiestennaam van de Londonse muzikant Jacob Allen. Het is zijn tweede langspeler na In Praise of Shadows uit 2021. Volgens de overlevering werd die plaat gedreven door het fenomeen slapeloosheid met alle ellende van dien, terwijl bij Holy Waters (liefdes-?)verdriet de inspiratiebron is, getuige de bijvoorbeeld poëtische tekst in O, The Blood :
Any way I could be close to you,
I’d take that route.
Only the blood I would give,
Just to convince you to stay.
Bij de allereerste beluistering van het album hoor je een mix van, ja van wat eigenlijk? Daniel Caesar, serpentwithfeet, dus wat neo-soul, vleugje art-pop. Maar, en nu komt het, ook een vleugje Radiohead. De stem van Jacob Allen klinkt hier en daar als een fluwelere versie van Thom Yorke en is een genot om naar te luisteren. Ook de spanningsopbouw van sommige nummers, zoals hoogtepunt Mirage, maken de vergelijking mogelijk. Al met al is het een rijk palet waar Puma Blue zich van bedient.
Opener Falling Down is puur zwijmelen met fraaie harmonieën en zelfs een kort stukje sax uit een rokerige nachtclub.
Het verder verstilde, broeierige O, The Blood eindigt trip-hopperig. Het nummer Hounds begint mooi aansluitend juist in die bekende ritmische Bristol stijl. Allen heeft een wat androgyne stem, en maakt veel gebruik van de falsetto. Blazers zwepen richting de finish de boel wat verder op, om vervolgens te eindigen in de typische The Simple Minds gitaarstijl. Om maar aan te geven dat elk nummer meerdere smaken heeft.
Af en toe denk je dat de nummers wat meer peper hadden kunnen gebruiken, Zo begint Dream Of You bijvoorbeeld traag en klagerig. Maar dan ontvouwt zich toch weer een prachtig vocaal nummer. De muziek, van zijn goed ingespeelde eigen band, is vakkundig, gedoseerd en hier en daar lekker jazzy. Het vult de zang uitstekend aan en maakt de melancholische boodschap krachtiger. Hoogtepunten zijn er velen maar om er toch een uit te pikken: het eerder genoemde nummer Mirage, dat langzaam naar een emotioneel climax toewerkt (It wasn’t you, it wasn’t you, it wasn’t you-ou…). Die stem, die stem.
Dat Holy Waters een warm bad is, is misschien niet eens de grootste prestatie. Wel dat het bad ook nog eens van glanzend edelmetaal gemaakt is. Puma Blue verdient het ten volste om te shinen.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
