Arctic Monkeys werd onlangs door Blur-frontman Damon Albarn gebombardeerd tot de laatste grote gitaarband. Nu is de stijl van Alex Turner en band de laatste albums flink veranderd en Blur gaat daar voor een groot deel in mee. Het is een pad dat Albarn overigens ook al eens bewandelde met supergroep The Good, the Bad & the Queen. Na acht jaar wachten is de comeback van het britpopkwartet dan ook niet helemaal op maat van de smachtende fans. The Ballad Of Darren legt daarvoor teveel de nadruk op de ballad.
Het gaat te ver om te zeggen dat Blur ook echt crooners produceert, maar The Ballad Of Darren bevat wel volop ballads en traag slepende songs. Russian Strings – over ‘de seniele autocratie’ van Vladimir Poetin – spant de kroon, zeker wanneer de pianoklanken hoogtij vieren is de flirt met de jongere landgenoten onmiskenbaar. Het op de akoestische gitaar ingeleide The Everglades (For Leonard) heeft dat bijvoorbeeld een stuk minder.
Toch is er ook wat meer ouderwetse Blur te vinden op The Ballad Of Darren. Het beste voorbeeld is de single The Narcissist, een nummer dat al twee maanden uit is en nog steeds elke luisterbeurt groeit. Naar gevoel ontbreken er nog een paar van dat soort songs op dit album. Elke track is fraai, maar vele missen een aspect waardoor je graag terug wil keren. De urgentie om je als luisteraar verslaafd te maken ontbreekt en dat is iets waar zoveel van die grote Blur-klassiekers (en ook minder grote) in uitblinken. Van Coffee & TV tot Parklife tot Song 2, ze hebben allemaal van die (licht) verslavende hooks. Toegegeven, die ontbraken al behoorlijk op The Magic Whip, dat niet per se beter was, maar waarop de nummers zich wel iets meer openstelden.
Op The Ballad Of Darren slaagt ongeveer de helft erin om naast schoonheid achter te laten ook indruk te maken en dan vooral de tweede helft. Het soepele en subtiele gitaarspel van Graham Coxon op Goodbye Albert is een genot voor het oor, terwijl een smekende Albarn een van zijn betere performances op het album geeft. ‘Why don’t you talk to me anymore?/Don’t punish me forever.’ Die vorm pakt de zanger een paar nummers later weer op tijdens Avalon, waarop hij de banden met het side-project The Good, the Bad & the Queen nog even strak aantrekt. Afsluiter The Heights eindigt met heerlijke chaotische bak noise.
Zo kan je je afvragen of The Ballad Of Darren echt volledig Blur is of dat Albarn met al zijn uitstapjes, opgedane ervaringen en inspiratiebronnen weer verder tweakt en speelt met zijn sound. Feit waar je niet omheen kan, is dat er onder de streep een fraaie collectie van tien nummers klaarligt.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
