Queer metal band Body Void, bestaande uit Willow Ryan (they/she), Eddie Holgerson (he/him) en sinds kort aangevuld met Janis-Iren Faughn (they/them), behoren tot de luidste metalacts van de laatste jaren. De bandleden zijn niet voor niets vaak in t-shirts te zien van dronelegendes en decibelkanonnen Sunn O))) en van hun grootste inspiratiebron Primitive Man, zo ongeveer de uitvinders van doom-metal.
De termen sludge-metal en funeral-doom die vaak op Body Void geplakt worden slaan niet alleen op hoe allesverzengend luid de muziek is, het slaat ook op het tempo waarop gespeeld wordt, namelijk laag. De band hanteert logge bassen, trage drum-mokerslagen en daaroverheen de boosheid en het bijna wanhopige geschreeuw van Willow Ryan.
Boosheid over alles wat de wereld lelijk maakt. Industrieën, overheden, tweespalt zaaiende en haatuitdragende groeperingen. Body Void schreeuwt het van zich af en walst er als een bulldozer overheen.
Na het imponerende Bury Me Beneath This Rotting Earth uit 2021 verdeelt de band haar energie op Atrocity Machine in 43 minuten over 5 nummers, plus een kort intro.Met de komst van Janis-Iren Faughn kon er stevige elektronica geïntegreerd worden in de sound. De band wilde ervoor waken om het gemakzuchtig als een extra laag toe te voegen in de eindmix, nee het moest echt een integraal onderdeel van de muziek worden, net zoals de andere instrumenten. Onder andere Pharmakon, het één-vrouws destructiebedrijf van Margaret Chardiet, diende als inspiratie voor hoe het moest gebeuren. En dat is gelukt.
De korte opener Microwave klinkt nog als een iets te stoffige naald in een vinylgroef maar de overgang naar Human Greenhouse is heerlijk. Body Void dendert werkelijk de huiskamer binnen. Voortgestuwd door trage drums spuugt Willow hun gal over een bijkans dichtgemetselde muur van gitaar, bas en synths. De teksten zijn dan ook praktisch onverstaanbaar, maar bij een titel als Cop Show kun je een en ander zelf invullen.
Tegen het eind van het derde nummer Flesh Market gaat het tempo voor het eerst even omhoog en wordt het bijna nog grimmiger dan het al was. Maar dit soort versnellingen zijn uitzonderingen. Body Void houdt het meestal bij log, luid, laag en traag. Al dan niet bewust speelt het eerder gerefereerde Sunn een rol op de plaat gezien de vaak slechts subtiele afwijkingen in tempo en instrumentatie. Op de laatste minuten van het afsluitende titelnummer komt alles samen. De toonhoogte van de scheurende synths wordt langzaam verder opgevoerd voordat de gitaar en drum nog een laatste keer invallen en de plaat beklonken wordt met een droge drumaanslag. Het is bijna ontroerend.
Atrocity Machine is nog meer dan zijn voorgangers een soundtrack die elke horrorfilm nóg angstaanjagender zou maken. De elektronische sound die Faughn toevoegt klinkt als een voortrazende bosbrand, en dat past goed bij de boodschap die de band uitdraagt, namelijk dat de wereld letterlijk en figuurlijk in de fik staat, een boodschap die nu helaas nog actueler is dan ooit.
De band bevestigd dat hun muziek een uitlaadklep is om het sombere bestaan enigszins aan te kunnen, maar is dat niet minder voor de luisteraar, die na afloop als een aangeslagen bokser in de ringen hangt. Op Atrocity Machine transformeert de band lelijkheid en slechtheid in oorverdovende en hypnotiserende schoonheid. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
