Met Show Your Teeth wil de Amsterdamse band Bombay duidelijk maken dat hun nieuwe muziek anders en wellicht nét iets brutaler is dan hun voorgaande werk. De band, die voorheen Bombay Show Pig heette, lijfde in 2014 bassist Gijs Loots in. In 2015 werd drumster Linda van Leeuwen vervangen door Lisa Ann Jonker. Onder leiding van frontman Mathias Janmaat is de groep na twee jaar terug met een nieuw album en – niet minder interessant – een nieuw geluid.
Opener Dolly Doesn’t Want To Face The Facts maakt direct duidelijk wat die nieuwe sound inhoudt: een flink gemanipuleerd pianogeluid (waar ongetwijfeld veel tijd in is gaan zitten), met daarnaast een lekker lopend gitaartje. Hoewel het tweede nummer Slow Motion door velen lovend wordt omschreven, is het in werkelijkheid een vrij commercieel indierock-nummer, dat ogenschijnlijk puur geschreven lijkt om de hitlijsten te halen. Toch kan men Bombay daarin geen ongelijk geven; een beetje exposure is in de beginfase van iedere jonge band belangrijk. Nummers als Gold Rush, Bleach en Love Your Enemies zitten weer vol met creativiteit. Dankzij de instrumentatie zijn de tracks allesbehalve standaard te noemen. De originele gitaarlijntjes en vocale harmonieën op Friendly Fire hebben wel iets weg van de Red Hot Chili Peppers. Dat geldt ook voor de gitaarsolo en het ‘zwevende’ achtergrondkoortje in Love Your Enemies.
Helaas weet de band dit niveau niet vast te houden. Bored, Kids en Mandatory Dream Sequence lijken niet meer te zijn dan opvulnummers. De liedjes zijn repetitief, maar zullen door de luisteraar waarschijnlijk toch snel vergeten worden vanwege de weinig creatieve melodieën. Daarbij moet wel gezegd worden dat Kids redelijk complex in elkaar zit en dat de manier waarop Bombay het nummer uitvoert aantoont dat we te maken hebben met competente musici. Daarnaast gaan de drums – ondanks dat het geluid in vrijwel ieder nummer identiek is – niet vervelen. Lisa Ann Jonkers en producent Simon Akkermans hebben ervoor gekozen om het hele album op te nemen op tape, iets wat de drums absoluut ten goede is gekomen.
Tot slot is daar het laatste nummer van het album, Lighten The Low. Dit nummer vraagt meteen om aandacht door de zang- en gitaarlijn die unisono de intro voor hun rekening nemen. En dan is daar ineens het refrein. De subtiele orkestratie zorgt voor een bijzonder contrast met zowel de rest van de track als het album an sich. Een zekere verlichting voor de luisteraar. Lighten The Low mag beschouwd worden als de kroon op het album en belooft – hoewel er nog hard gewerkt moet worden – veel goeds voor de toekomst van Bombay zonder Show Pig.
