Dat de grondbeginselen van de blues bijna ijzeren wetten zijn, toont het negentiende studioalbum Just Like That…van Bonnie Raitt aan. Het merendeel van de tien tracks op dit album behandelt verloren liefdes, verlangen en spijt. Maar in tegenstelling tot haar eerdere werk, voegt ze aan Just Like That… een nieuw thema toe: oog in oog staan met sterfelijkheid.
Over sterfelijkheid gesproken: in vroegere tijden was het een goed gebruik dat als een schip tijdens haar reis een kapitein of een andere officier verloor, de rest van de reis gevaren werd onder een blauwe vlag. Alvorens de thuishaven werd binnengevaren werd rond het schip een blauwe band geschilderd. Op de kade ontstond daarvoor al snel de uitdrukking ‘they are having the blues’. Zodoende werd de kleur blauw synoniem voor rouw. De latere muziekstijl ontleent haar naam aan deze uitdrukking. De blues.
Thema’s als rouw en sterfelijkheid dienen zich niet meteen aan in het openingsnummer Made Up Mind. Daarin worden vooral muzikaal eerst vakkundig de contouren van de sfeer van Just Like That… neergezet. Honingzoete laidback-blues met het immer herkenbare slide-gitaarspel van Bonnie Raitt zelf. Something’s Got A Hold Of My Heart is een nummer dat terecht een rijpingsproces kende van dertig jaar, nu het amberkleurige geluid van de stem van Bonnie Raitt tot volle wasdom is gekomen en daardoor perfect past bij de songtekst.
Dan de titeltrack Just Like That…Een aangrijpend nummer over een vrouw die rouwt om de dood van haar zoon en plots oog in oog komt te staan met een man die door transplantatie, het hart van haar zoon draagt. ‘And just like that your life can change, if I hadn’t looked away/My boy might still be with me now, he’d be 25 today.’ Zonder meer het hoogtepunt van dit album en zonder twijfel één van de beste teksten uit haar gehele oeuvre.
Zo zijn er vele hoogtepunten te ontdekken, elk vanuit een eigen perspectief. Zoals in het nummer Blame It On Me. Heerlijke avondblues inclusief Hammond-orgel die je de nacht in rijdt op het spoor van spijt en berouw. Of het afsluitende Down The Hall, waarin op akoestische gitaarklanken – die doen denken aan Blackbird van The Beatles – het verhaal wordt verteld van een gevangene die in een hospice werkt.
Dat Bonnie Raitt ook in het 51e jaar van haar glansrijke carrière nog steeds de koningin van de blues is, bewijst ze met Just Like That…. Afgelopen januari ontving ze de Grammy Lifetime Achievement Award. Meestal een veeg teken waaruit blijkt dat je in de nadagen van je carrière terecht bent gekomen. Zo niet Bonnie Raitt, want als je op 72-jarige leeftijd één van je betere albums maakt, dan is het nog lang geen tijd om te stoppen. De chemie tussen de muzikanten en de kwaliteit van de productie (die geheel in handen was van Raitt zelf) geven je het gevoel te luisteren naar live-in-studio opnames. Just Like That… is een gelaagd en geslaagd album. Het is voor iedere muziekliefhebber dan ook te hopen dat het nog lang duurt voordat het schip met aan het roer kapitein Raitt, de havens binnenvaart met blauwe vlag en blauwe band. Maar ja, je weet het niet. Het kan zomaar gebeuren. Just Like That….
