Bonny Light Horseman – Rolling Golden Holy

Bonny Light Horseman Rolling Golden Holy

Waardering

8

9

Bonny Light Horseman verraste in 2020 alles en iedereen, maar vooral zichzelf, met het succes van het titelloze debuutalbum. De moderne interpretaties van tien soms eeuwenoude folkliedjes leverden miljoenen streams en zelfs een Grammy-nominatie op. Het was slechts een voorbode. Met het hartverwarmende nieuwe album Rolling Golden Holy gaat het pas echt beginnen voor Bonny Light Horseman.

In tegenstelling tot het debuut bevat Rolling Golden Holy tien volledig zelf gecomponeerde liedjes. Dat hoor je er overigens niet aan af: als het trio had beweerd dat sommige nummers eeuwenoude folkcomposities zijn, had je het zo geloofd. Anaïs Mitchell, Josh Kaufman en Eric D. Johnson (alias Fruit Bats) weten namelijk precies waar goede folkmuziek uit zou moeten bestaan en brengen het ook nog vol overtuiging.

Het drietal blinkt op Rolling Golden Holy uit in harmonieuze samenzang. Als een moderne variant op Crosby, Stills & Nash halen Kaufman, Mitchell en Johnson het beste in elkaar naar boven. Het zijn die laatste twee die afwisselend op de voorgrond mogen treden. Mitchell met haar zachte, zalvende stem, wier manier van zingen bij tijd en wijle aan Julia Stone doet denken. De zangeres krijgt momenten om zich te onderscheiden in tracks als Fleur de Lis en Sweetbread, al is in die laatste track tenorsaxofonist Mike Lewis een stevige concurrent als het gaat om de aandacht opeisen. Johnson beschikt over een scherpere, maar eveneens breekbare stem. Zijn sterkste momenten liggen zonder twijfel in Someone To Weep For Me en leadsingle California, een schitterend nummer met een tekst die luistert als een melancholische afscheidsbrief.

Toch zijn het de momenten waarop de stemmen samenkomen waarmee Bonny Light Horseman pas echt de poorten naar de muziekhemel opent. Opener Exile is adembenemend mooi, vooral door de manier waarop sleutelzin ‘I don’t wanna live in exile’ per keer met meer wanhoop wordt gezongen. Muzikaal gezien begeeft Exile zich in de beste tradities van de folkmuziek, met de banjo van Johnson als fundament. Summer Dream is zo mogelijk nóg mooier. De track bouwt minder op naar een climax, maar zweeft heerlijk voort, met ingetogen instrumenten, een mondharmonica die af en toe opduikt en weer die prachtige harmonieën. Precies zoals een zomerse droom zou moeten klinken.

Comerade Sweetheart begint aftastend met akoestische gitaar en de warme stem van Mitchell, maar voegt bijna per zin een nieuw element aan het nummer toe. En zo is de track halverwege opeens rijkgevuld, om in de laatste minuut weer rustig af te bouwen naar de rust waarmee Comrade Sweetheart begon. Op slotnummer Cold Rain and Snow springt Bonny Light Horseman het meest uit de band, door de toevoeging van de elektrische gitaar. Het is een voorbeeld van de gave die Bonny Light Horseman heeft om het album zeer modern te laten klinken, ondanks dat Rolling Golden Holy voortbouwt op stokoude muziektradities.

Met Rolling Golden Holy heeft Bonny Light Horseman een album gemaakt dat in meerdere opzichten tijdloos is. Het tiental tracks laat zich baseren op muziek die decennia en soms zelfs eeuwenoud is, terwijl je hier toch gewoon met tien gloednieuwe nummers te maken hebt. Tijdsgrenzen vervagen. En naar de toekomst gericht is Rolling Golden Holy een plaat die absoluut niet snel gaat vervelen. Een sfeervol herfstalbum dat spontaan het beeld van vallende bladeren, vroege zonsondergangen en kommen dampende pompoensoep oproept. Een duurzame bron van warmte dat nog vele najaren meegaat.