Net 69 geworden, maar nog immer funky baswerk afleveren; laat dat maar over aan Bootsy Collins. Zijn nieuwe album The Power Of The One is een ode aan het belang van de eerste beat in de funk; van zijn befaamde basloopjes op Sex Machine van leermeester James Brown, via bassen bij Parliament/Funkadelic van zijn tweede leermeester George Clinton tot de al decennia durende solocarrière. Waar en met wie Bootsy ook het podium deelt, de liefde voor de funk en met name ‘the one’ voert de boventoon.
Het album opent met Funk Formula 1, een kort intro dat het belang ‘the one’ benadrukt, waarna The Power Of The One naadloos losbarst. Beukende funk met een spetterende blazerssectie en het onmiskenbare relaxte gitaarwerk van George Benson: groots, maar tegelijkertijd o zo vertrouwd. Liefhebbers van de P-Funk kunnen hier hun hart ophalen met vijf minuten aan pompend bas- en drumwerk. Tegelijk komen ook de vertrouwde keyboardklanken en het gierende – aan Funkadelic refererende – gitaarspel aan bod. Dit zet zich voort in Slide Eazy, een track die juist vanwege dit gitaarspel ook veel rockliefhebbers zal aanspreken. Op Creepin’ wordt het tempo iets teruggeschroefd, maar het gitaargeweld blijft, verzorgd door bluesgitarist Chirstone ‘Kingfish’ Ingram. Bootsy blijft ondertussen onverstoord voor een dikke, stuwende funkbas zorgen. Het lijkt wel rock, maar het blijft P-funk!
Echt ‘old school’ wordt het op Jam On, de tweede single van het album, waarin Snoop Dogg samen met gitarist Branon Taz een belangrijke plek opeist. De teksten grijpen ook terug naar het bekende Bootsy-idioom, veel jammen en funken. Na deze vijf knallende tracks volgen wat rustigere songs, waarbij tekstueel het P-Funkgedachtegoed wederom de science fictioninvloeden laten zien in Funkship Area 51. Muzikaal gebeurt er zo verschrikkelijk veel in de nummers, dat het een wonder is dat het niet in chaos ontaardt. Zelfs op het eerste gehoor niet opvallende tracks als Bewise en Soul Not 4 Sale blijven daardoor interessant.
Op tweederde van de plaat gaat het gas weer open. Club Funkateers knalt uit de speakers, niet in de laatste plaats door het funky saxgeweld van Marsalis, aangevuld met de zwoele zang van Danielle René Withers. De track wordt gelijk gevolgd door WantMe2Stay, die onmiddellijk qua titel en klankkleur doet denken aan Graham Central Station en Sly Stone. De zangpartij komt van American Idol deelnemer Uché, met uithalen die in de verte aan Terence Trent D’arby doen denken.
Het album telt zestien tracks en is een groot feest, met af en toe wat rustpuntjes zoals Wishing Well of Stolen Dreams. Afgezien de paar rustige nummers is het merendeels een stampende en zwetende funkwals die uit je speakers rolt. Bootsy slaat op The Power Of The One geen nieuwe wegen in, hooguit wat nieuwe samenwerkingen met jonge artiesten. Maar, is dat erg? Nee, niet zolang het spelplezier op deze wijze uit de groeven spat en de funk de naald op je platenspeler roodgloeiend achterlaat. Lang leve ‘the one’!
