De shrinkflation (het verkopen van minder voor dezelfde prijs) van de supermarkt lijkt ook zijn weg naar de muziekstudio te hebben gevonden. In ieder geval naar die van Boston Manor. De band claimt met Datura een volwaardig studioalbum uit te brengen, maar is het niet gewoon een veredelde ep? Met zeven tracks en een speelduur van minder dan 27 minuten houdt het qua kwantiteit niet over. Zeker als de daadwerkelijke speelduur nog korter blijkt dan aangegeven.
Nu moet het gezegd: Boston Manor is zo’n band die soms meerdere seconden muziek in één seconde weet te stoppen. Neem het intro van Floodlights On The Square, dat na een tel of twintig dwars door je koptelefoon heen explodeert, zonder dat het alleen maar een botte bak volume is. Er zit een flinke dosis subtiliteit in de manier waarop Mike Cunniff en Ash Wilson hun gitaar aan gort raggen. Eigenlijk doen ze hetzelfde op Foxglove, als ook zanger Henry Cox een paar keer het maximale vermogen van zijn stembanden test.
Passenger trekt die sterke lijn helaas niet door. Het drumwerk lijkt in de refreinen niet helemaal goed in sync met de rest van de track, die tijdens de coupletten in de verte wat wegheeft van Radioactive van Imagine Dragons. Crocus is ook al zo’n raar nummer, dat behoorlijk sterke fases afwisselt met rommelige flarden.
Vervolgens besteedt het vijftal uit Blackpool ruim drie minuten van Datura aan een soort sfeergeluid gecombineerd met regen onder de noemer Shelter From The Rain. Het brengt de albumstatus van Datura alleen maar verder in diskrediet, op een moment dat de plaat toch al niet in zijn beste fase zit. Gelukkig is dat niet de manier waarop Boston Manor je achterlaat. Inertia is een goed in elkaar stekend rocknummer met een korte, maar lekkere gitaarsolo als hoogtepunt. Alleen duurt het nummer in de praktijk niet ruim zes minuten, zoals beloofd. Iets over de helft sterft Inertia langzaam uit en volgt een mysterieus geluid met af en toe wat bliepjes, die de indruk geven van een ruimtereis. Tijdens de laatste seconden wordt dat ineens vervangen door tsjirpende vogeltjes.
Zo houdt Boston Manor op Datura alles bij elkaar opgeteld zo’n twintig minuten over aan echte liedjes. En dat voor – nogmaals – een product dat gepresenteerd wordt als een volwaardig album. Als er dan ook nog twee tracks zijn die niet overtuigen, is het moeilijk echt lovend te zijn. Zelfs na een hoopgevende start. Wie iets veelbelovends aankondigt, kan niet met een kat in de zak komen aanzetten.
Het nieuwe album Datura van Boston Manor verschijnt 14 oktober.
