Ben jij al doof? Het is namelijk goed mogelijk dat je je speakers voor de nieuwe plaat van Boston Manor vol hebt opengezet. Dat kan ook lekker met opener Everything Is Ordinary, maar als je daarna met datzelfde volume 1’s & 0’s binnenvliegt, is de kans op bloedende oren groot. Boston Manor laat op zijn nieuwe album GLUE namelijk verschillende kanten zien; die van blinde schreeuwhardrock, van hardrock met beleid en de poppunk van weleer.
Het is niet moeilijk om te concluderen dat Boston Manor het volume wat heeft opgeschaald. De Britse band is weliswaar altijd al stevig geweest, maar dan was het meer met een mix van rock en poppunk. Daar is op GLUE nu de hardrock aan toegevoegd. Vooral van zanger Henry Cox krijg je daardoor een andere kant te zien. Voornamelijk de binnenkant. Want op 1’s & 0’s schreeuwt hij de longen regelrecht uit zijn lijf. Herrie op een manier die niet helemaal bij Cox lijkt te passen en daarom niet echt in de smaak valt.
Gelukkig laat Cox schreeuwen van dien aard verder achterwege, met uitzondering van de afsluiter Monolith. Wat deze track boeiend houdt, is dat de coupletten tussendoor een poprockkarakter hebben en het eindigt met een mini-pianoballad. Hoewel dat schreeuwen nog steeds niet bij Cox hoort, is het door die diversiteit aan stijlen een van de meest interessante songs. Al zegt dat ook wat over de rest, want in de breedte weet GLUE zelden te beklijven. De muziek wordt te vaak als één laag op je afgevuurd, met weinig dynamiek erin. Waar Boston Manor soms heel subtiel was op de eerste twee platen had, is dat nu ver te zoeken.
De hoogtepunten vind je vooral op het midden van GLUE terug. Only1 is een van de weinige nummers, waarop Boston Manor erin geslaagd is om goede muziek te maken. Cox laat horen te kunnen schreeuwen met beleid, terwijl de fellere stukken continu afgewisseld worden met het genre dat Boston Manor het best beheerst: poppunk. Het is een trucje dat Boston Manor nog een paar keer uitvoert. Vooral Play God is behoorlijk geslaagd, maar kan niet tippen aan Only1, dat volzit met lekkere riffs.
Als de muziek je dan van links naar rechts heeft geslingerd, is er diep op GLUE nog een dikke verrassing. Stuck In The Mud is een regelrechte ballad en misschien wel het softste nummer dat Boston Manor tot dusver heeft gemaakt. Ergens typeert die verrassing GLUE wel. Boston Manor is lekker aan het experimenteren geslagen, wat zeker voor een paar interessante songs zorgt. Helaas blijft de kwaliteit te vaak achterwege om echt te overtuigen.
