Na vijf jaar laat zangeres Ellie Goulding weer wat van zich horen: Brightest Blue is haar eerste album sinds 2015. Tussendoor deed de blonde popzangeres een aantal samenwerkingen zoals First Time met Kygo en Mama met Clean Bandit. Het album liet even op zich wachten door het coronavirus, maar met negentien nummers wordt het wachten goed beloond. Brightest Blue bestaat uit twee verschillende delen, gescheiden door een symfonisch interlude, die allebei een andere kant van Ellie Goulding laten zien.
Het eerste deel van het album is emotioneel en gevoelig en heeft een zeer fijne dynamiek tussen krachtige en kleinere songs. Power is een van de openers van het album. Dit lied is zeer sterk en memorabel door Gouldings herkenbare stem en flinke uithalen, en doet denken aan vroegere nummers van de zangeres zoals Starry Eyed en Burn. Power is een logische keuze als single van het album.
Klein beginnen en met grote uithalen eindigen is een herkenbare trend op Brightest Blue. Deze formule werkt uitstekend, maar wordt na verloop van tijd ook een beetje saai. Zo komt het terug in New Heights, Tides en Woman. Die laatste track is wel een opvallend nummer: begeleid met rustige pianomuziek gaat Goulding met zachte, gevoelige stem steeds meer de hoogte in. Door de kalme pianomuziek komt haar bijzondere stem krachtiger naar voren. Hier zingt ze over haar carrière en dubbele standaarden in de muziekindustrie.
Het eerste deel van het album wordt afgesloten met Bleach, Flux en Brightest Blue: drie prettige liedjes om naar te luisteren. Alle drie zetten eenzelfde soort warme sfeer neer, terwijl ze door het gebruik van andere instrumenten en een ander tempo ook een unieke sound hebben. In deze nummers staat Ellie Gouldings bijzondere stem echt centraal door instrumenten die meer op de achtergrond aanwezig zijn.
De song Brightest Blue was een prima afsluiter geweest voor het hele album, maar na een interlude volgt de verrassing EG.o nog. Dit deel van het album – dat voornamelijk bestaat uit up-tempo popnummers – klinkt zelfverzekerder en is best prima. Het staat vol prettige samenwerkingen zoals Slow Grenade met Lauv en hitsingle Close To Me met Diplo en Swae Lee. Deze songs liggen goed in het gehoor en zijn lekker om op te dansen. Toch is EG.o niet hetgeen waarvoor je terugkeert naar Brightest Blue. Het tweede deel van het album bestaat uit standaard popnummers, waarvan er geen echt naar voren springt. De bijzonderheden zijn te vinden op het eerste deel van het album. Hier laat Goulding een kant van zichzelf horen die ze eerder nog niet blootgaf.
Al met al is Brightest Blue een fijn album om naar te luisteren en de twee verschillende delen zijn een originele manier om een plaat in te vullen. Het emotionele deel van het album voelt completer en fijner. Dit komt door de hoeveelheid tracks en het verhaal dat de tracks met elkaar vertellen. EG.o is ook best prettig om naar te luisteren, maar doorbreekt eigenlijk de magie die het eerste deel heeft gecreëerd.
