Bring Me The Horizon – Amo

Waardering

6

7

7

7

Op zijn zachtst gezegd is Bring Me The Horizon in de loop der jaren een beetje van stijl veranderd. De Britse band werd bekend met deathcore en metalcore, om vervolgens meer de rockkant op te gaan. Ja, de fans van het eerste uur hebben behoorlijk wat te verduren gekregen, want op “Amo” maakt de band van Oliver Sykes zich nog verder los van hun wortels door verschillende nieuwe stijlen uit te proberen.

Als je weet dat Amo Portugees is voor ‘Ik hou van’, kun je vast al raden waar het album over gaat. Voorman Oliver Sykes reflecteert op een moeilijke periode in zijn leven. Amo gaat over de scheiding met zijn ex-vrouw, maar ook over het vinden van nieuwe liefde. Die heeft hij gevonden in een Braziliaanse vrouw, waar een aantal liedjes op het album aan gewijd zijn.

Het album wordt ingeleid door het zeer verrassende I Apologise If You Feel Something. Geen rock – er is überhaupt niets dat op een band lijkt te horen – maar puur sfeervolle elektronische muziek. Bijna om bij weg te dromen. Voor eventjes, want op het volgende nummer, Mantra, is de band weer helemaal terug met een harder rocknummer. Rock is echter zeldzaam op deze plaat, want het is duidelijk dat Bring Me The Horizon opnieuw heeft gekozen voor een nieuwe richting. Het gaat namelijk alle kanten op. Zo is Nihilist Blues (een samenwerking met de Canadese artiest Grimes) bijvoorbeeld een elektropopnummer met heuse eurodance en trance-invloeden. Als je denkt dat Nihilist Blues een vreemd nummer was, heb je het mis. Bring Me The Horizon heeft namelijk nog meer verrassingen voor ons in petto. Naast nog een aantal elektronische pop/rocknummers is er een rappende Oliver Sykes te horen op Why You Gotta Kick Me When I’m Down? en heeft de band op de gevoelige afsluiter I Don’t Know What To Say een orkest ingeslikt.

Kortom: Bring Me The Horizon experimenteert er lekker op los en brengt een album dat zich qua stijl nog verder distantieert van alles wat de band hiervoor heeft gemaakt. Maar ook al klinkt Amo enorm veel anders dan we van Bring Me The Horizon gewend zijn, ze doen het maar wel even en zo slecht klinkt het nou ook weer niet. Al brengt het wel nadelen met zich mee: de twee hardere nummers, Mantra en Wonderful Life, vallen behoorlijk uit de toon. Het zijn zeker goede tracks, vooral de fans van het eerste uur zullen het daarmee eens zijn, maar de rest van het album past qua stijl en gevoel minder bij. Op Amo bewijzen de Britten dat ze het prima aankunnen om andere stijlen te proberen, maar het probleem dat daardoor ontstaat is wel dat het album veel minder als één geheel klinkt.

Aan de andere kant is het wel gewoon voor elk wat wils: elektropop, alternative rock, hard rock en zelfs rap en trance. Op Amo komt het allemaal voorbij. En als je stiekem toch nog hoopte op een album vol met deathcore of metal… dan ben je bij Bring Me The Horizon helaas niet meer aan het juiste adres.