Brockhampton, zelfverklaard de beste boyband ter wereld, is een uniek collectief. Uit de koker van Kevin Abstract is een groep jongens ontstaan die alles aan en rondom hun muziek zelf doen. Van rappen en produceren tot het maken van videoclips en merchandise: alles wordt door het hiphopcollectief zelf gemaakt in het Brockhampton house. Met hun afgelopen vier albums hebben de heren een fanatieke en brede fanbase opgebouwd. Kan het vijfde studioalbum Ginger de verwachtingen waarmaken? Of heeft Brockhampton de lat te hoog gelegd?
De eerste track van een album is misschien wel de belangrijkste. Het is het eerste wat nieuwe en trouwe fans horen als ze je nieuwe plaat opzetten en vaak wordt daar al besloten of het album het luisteren waard is. De openers van Brockhampton’s afgelopen albums zijn dan ook altijd echte knallers geweest, van die grijp-je-bij-de-strot-nummers waardoor je meteen het album ingetrokken wordt. De opener van Ginger, No Halo, kan bijna geen groter contrast zijn met wat we van een Brockhampton-album gewend zijn. In plaats van te openen met een agressieve, uptempo of dansbare track, is No Halo een harmonieuze pop-ballade die gedreven wordt door een tokkelend gitaartje.
Het zet meteen de toon: Ginger is geen normaal Brockhampton-album. Op de vijfde plaat schuift de hiphop boyband verder richting de pop en r&b. Is dat jammer? Wel voor de fans van de agressievere Brockhampton-tracks die uitnodigen tot een flinke moshpit, waar bijvoorbeeld het vorige album Iridescence vol mee stond. Het is echter lastig hard te maken dat de kwaliteit op Ginger is gedaald. Op de vijfde langspeler zijn het juist de tragere nummers zoals No Halo, Sugar en Dearly Departed die de show stelen.
Hoewel Brockhampton de felheid en grimmigheid nog niet helemaal verleerd is (luister bijvoorbeeld naar I Been Born Again en St. Percy), is het niet meer de focus van hun muziek. Het is allemaal wat liever, wat zonniger en ja, soms zelfs opgewekter. Nog steeds behandelen de rappers lastige thema’s als liefde, depressie, angst, religie, familie en vriendschap, maar op Ginger klinkt het allemaal net wat positiever. Op Twitter zet Kevin Abstract dat idee kracht bij: “Ik snap dat sommige van jullie een nieuwe Saturation wilden, maar Ginger is letterlijk waar we nu staan. Het is mijn favoriete album en het is hoe de wereld op dit moment voor mij voelt.”
De verandering van sfeer laat zien dat Brockhampton zich niet laat leiden door wat hun fans willen, dat ze doen wat ze zelfs willen en bovendien dat ze in staat zijn echte groei door te maken als personen en muzikanten. Gelukkig zijn er nog genoeg dingen die onveranderd zijn gebleven. Zo weet Brockhampton nog steeds als geen ander autotune te gebruiken als creatief instrument, wat de gevoeligste momenten van Ginger extra kracht bij zet. Bovendien is ook de vijfde langspeler weer gevuld met creatieve instrumentalen (die dus allemaal in-house worden gemaakt). Van de fanfare-beat op If You Pray Right en de tropische gitaar op Boy Bye tot de emotionele gitaar-climax op Dearly Departed: Ginger blijft verrassen.
Rebelse jongens worden groot, daar is Ginger het bewijs van. De felle explosies die we van Brockhampton gewend zijn maken plaats voor gevoelige hoogtepunten en lieflijke harmonieën. Gelukkig staat de productie nog steeds als een huis en weet ‘’s werelds beste boy band’ wederom op elke track verrassend uit de hoek te komen, waarmee ze af en toe ook hun oude venijn terug vinden. De enige keren dat je in je nekvel wordt gegrepen, is voor een liefelijke massage, en dat is eigenlijk best fijn. Al met al is Ginger de relatief lieve zomerplaat van Brockhampton waarvan je niet wist dat je hem nodig had.
