Geen grote hits, geen volle prijzenkast, een enkele gouden plaat en toch wereldwijd een enorme schare trouwe fans. De getalenteerde en veelzijdige singer-songwriter Bruno Major is op meerdere vlakken een geval apart. Om dit maar eens met een voorbeeld te illustreren: hij studeerde op 22-jarige leeftijd af aan het Leeds College of Music. Hij was toen echter al zes jaar professioneel sessiemuzikant en werkte met mensen als Lalah Hathaway en Stevie Wonder. Inmiddels is Major toe aan zijn derde album, getiteld Columbo. Een verwijzing naar een auto, een regenjas en een tv-serie…
De twaalf tracks op Columbo combineren met speels gemak diverse genres van r&b, jazz, soul, folk en af en toe een vleugje rock. Het verbindende element tussen deze genres is de thematiek die Major centraal stelt op Columbo: de manier waarop hij zich verhoudt tot persoonlijke relaties. Hij noemt het zelf geen ‘break-up album’, maar wie luistert naar zijn zelfgeschreven teksten kan niet ontkennen dat het veelal gaat over loslaten, afscheid nemen en het stranden van relaties. ‘Tell her I’m trying my best to move on/ Tell her I realise that she’s really gone’ zingt Major in het lied Tell Her. Een lied dat thematisch illustratief is door tekstbehandeling en -benadering. De zwoele muzikale sfeer en de warme volle stem van Major completeren het geheel tot aangenaam broeierige slaapkamersoul.
Titelstuk is het lied Columbo. Toen Major in Los Angeles ging wonen, kocht hij een oude Mercedes in ivoorwit. Dezelfde kleur als de Macintosh-regenjas die detective Columbo draagt in de gelijknamige en door Major zo geliefde tv-serie. Een fikse crash met deze auto zorgde voor verhelderende inzichten en was daarmee het vertrekpunt voor het schrijven van dit album. Het lied zelf gaat in letterlijke zin over het afscheid nemen van deze auto, maar is in figuurlijke zin als beeldspraak geschreven waardoor het op een geheel ander niveau ook gaat over afscheid nemen van een periode van onbekommerde vrijheid.
Hoogtepunt van dit album is zonder enige twijfel We Were Never Really Friends, waarin in Beatles-sfeer de vage lijn tussen vrienden en geliefden pijnlijk doch prachtig wordt georkestreerd. ‘Don’t make me make the call’ vertelt in een één zin het hele verhaal: wie spreekt als eerste uit dat er diepere gevoelens leven dan vriendschap? Een prachtig sfeervol lied over het verlies van een goede vriend(in), totdat het ultieme besef zich opdringt dat er altijd al iets meer was dan enkel vriendschap. De archaïsche productie van We Were Never Really Friends verdient een groot compliment!
Toch is de productie van Columbo niet overal een sterke troef. Meerdere keren wordt de productie klein en intiem gehouden door Bruno Major slechts te begeleiden met een oude piano of een zacht tokkelende gitaar. Qua sfeer heel aangenaam, maar als Major daarbij meer en meer binnensmonds gaat zingen en soms bijna murmelt, zoals op When Can We Be en Trajectories, werkt de productie verstorend.
Het instrumentale lied The End is een eigenaardig einde van een album. Stilistisch behoort dit lied toe aan de opener van het album The Show Must Go On. Maar om onverklaarbare redenen is dit instrumentale deel, inclusief gitaarsolo, losgeknipt en als aparte afsluitende track op Columbo geplaatst. Vreemd en vooral jammer.
Dat Bruno Major een veelzijdig artiest is, mag duidelijk zijn. Hij lijkt op Columbo echter op twee gedachten te hinken. De ene gedachte is zoveel mogelijk aspecten van zijn muzikale talent ten gehore brengen in krap veertig minuten. De andere gedachte is dat dit album een soort concept moest vormen rondom het eerdergenoemde thema van persoonlijke relaties. Van het eerste krijgen we te veel, waardoor er een soort ratatouille van stijlen ontstaat die niet voldoende samenhang laten horen om te overtuigen. Van het tweede krijgen we te weinig, omdat het gekozen thema voornamelijk wordt behandeld via zelfdiagnose. Het grote nadeel hiervan is dat op de weg van zelfdiagnose de écht kritische vragen vaak links blijven liggen. Oprechte inzichtelijke diepgang blijft hierdoor uit. Wat overblijft zijn dan twaalf best aardige liedjes met één uitschieter die wél op beide vlakken weet te overtuigen.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
