Het dertiende studioalbum van Candy Dulfer is een feel good funk feestje geworden. De afgelopen vijf jaar is de saxofoniste veelvuldig live te zien geweest, waarbij vooral haar gastoptredens bij funk en soulgrootheden als Chic in het oog sprongen. Haar albums zijn doordrenkt met de liefde voor jazzfunk en daar is We Never Stop geen uitzondering op. Met een nieuwe band en midden in een nieuwe Europese tour spettert het spelplezier uit de speakers.
De partystarter Jammin’ Tonight, waar Candy wordt bijgestaan door gitarist Nile Rodgers van Chic, is als eerste single uitgebracht. Hoewel het een prima openingsnummer zou zijn, is het pas de derde track van het album, voorafgegaan door Yeah Yeah Yeah en Mo’ Seats At The Table. Maar die keuze is begrijpelijk als Yeah Yeah Yeah losbarst. De track is een ode aan het plezier dat muziek brengt, zeker na de afgelopen jaren met nauwelijks livemuziek. In de woorden van Candy: “It’s an ode to the magic that is live music. Magic not just for the musicians, but for the audiences as well. Live music elevates, soothes, educates, uplifts, brings people together and makes them forget their pain and sorrows.”
Met Deeper wordt een wat rustig, maar groovy water bevaren, hoewel dat op dit album nooit erg lang duurt. Wie Candy zegt, zegt Prince. De track Say Something doet daar in elk geval in aan denken, niet in de laatste plaats door de zang. Het is een uiterst aansprekende midtempo track met fijn baswerk, cool pianospel en natuurlijk een vette sax. De funk wordt in Raindrops verruild voor een gestaag voortstuwende afrobeat, maar wordt herpakt in het titelnummer met fijne basloopjes en verschillende stemmen die los tegen elkaar in zingen om daarna in koorzang uit te barsten. De saxofoon heeft natuurlijk een centrale rol, maar Candy laat steeds voldoende ruimte voor alle muzikanten om tot hun recht te komen. Decennia on the road met verschillende bands en in verschillende rollen, hebben nergens tot divagedrag in het geluidsbeeld geleid. Haar sax en zang staan ten dienste van de nummers en de compositie.
Op The Walls speelt jazzlegende Marcus Miller een baspartijtje mee. De track verdiept zich daarmee ten opzichte van veel de feestelijke sfeer die de rest van de plaat ademt. Dikke basgrooves worden afgewisseld met het nodige plukwerk, aangevuld door zang en keyboards. Perspective houdt dit funky gevoel goed vast, waarna de volgende twee tracks Since I Found You en Afraid For More wat meer naar een relaxt geluid als in de jaren zeventig neigen. Ook de laatste tracks van het album hebben dat gevoel. Daartussen zit nog een track die de rust verstoort. De titel No Time For This lijkt wel gekozen om aan te geven dat je niet in het jazzfunkhoekje moet blijven hangen. De track is eveneens schatplichtig aan het werk van Prince, stevige midtempo funk met vette beat, fraaie piano accenten en dikke bas.
We Never Stop is een prima funkplaat geworden. Met bijna tachtig minuten wel wat aan de lange kant, maar de tracks hebben ruimte nodig. De plaat is prima in zijn geheel te beluisteren, aangezien de feestelijke tracks prettig worden afgewisseld met wat relaxtere nummers. Een goed opgebouwd evenwicht en een warme, strakke productie. Wat dat laatste betreft past de plaat helemaal in de traditie van de jazzfunk, met veel aandacht voor de individuele instrumenten en hun samenspel. De titel We Never Stop staat voor zowel onafgebroken spelplezier als het enthousiasme om hier voorlopig nog niet mee op te houden. Zolang het dit soort albums oplevert is het genieten geblazen.
