Car Seat Headrest is in de afgelopen jaren uitgebloeid tot de ultieme ‘indie-darling’. Zo succesvol als de bandleden met Car Seat Headrest zijn, zo weinig succes heeft hun andere project 1 Trait Danger. Twee albums trokken kleurloos voorbij. Des te teleurstellender dat het nieuwe Car Seat Headrest-album Making A Door Less Open de 1 Trait Danger-route kiest.
Making A Door Less Open is niet gecreëerd met de intentie een coherent geheel te vormen, volgens de mannen zelf. De tracks op het album staan dus los van elkaar. Dat is een opmerkelijke keuze van Car Seat Headrest, aangezien de cohesie op hun laatste studio-album (Teens of Denial) een van de vele sterke punten was. Thematisch is er misschien weinig samenhang, maar de tracks hebben wel een stijl gemeen. Er is namelijk gewerkt met veel lagen instrumenten, zoals elektronische drums gelaagd met akoestische drums. De tracks zijn dan ook erg dik en hoorbaar door een compressor gehaald. Dit gaat jammer genoeg behoorlijk ten koste van de dynamiek.
Ondanks de aanwezigheid van akoestische instrumenten, voeren de elektronische varianten de boventoon. Dat pakt niet altijd even goed uit. Op veel momenten is het moeilijk te geloven dat je naar het eindproduct aan het luisteren bent. Dit is de eerste nieuwe muziek in vier jaar en alsnog klinkt het alsof er niet lang over is nagedacht. De intro van There Must Be Blood is onbegrijpelijk lang. Dit pakte een aantal jaren terug goed uit op tracks als Vincent. De intro van There Must Be Blood klinkt daarentegen vals en het bouwt ook niet op naar een moment van extase.
Op Hollywood claimt frontman Will Toledo dat hij van Hollywood moet kotsen, maar hij legt niet uit waarom. Mocht het een satire zijn op andere mensen die hetzelfde claimen, dan is dat niet af te lezen aan de lyrics. Dat Toledo niet veel te vertellen heeft op dit album ligt vaak aan de oppervlakte. Op Weightlifters komt hij erachter dat je met je gedachten je lichaam kan veranderen. Vervolgens legt hij uit dat hij doelt op gewichtheffen. Op andere momenten herhaalt de zanger simpelweg teksten van het onsuccesvolle 1 Trait Danger.
Op tracks zoals Weightlifters, Can’t Cool Me Down en Life Worth Missing pakt het elektronische jasje niet slecht uit. Al kan je je afvragen of de absurd harde kicks en de synthesizers zoveel toevoegen. Voeg de track Martin toe aan die drie tracks en dan heb je het meeste wel gehoord van wat dit album te bieden heeft. Voor de rest is het vooral doorbijten en soms wordt het zelfs totaal onaangenaam. Zo zijn de vervormde vocalen van Hymn – Remix puur nachtmerrie-materiaal.
De zuinige mooie momenten op Making A Door Less Open zijn verstopt onder veel onnodige ruis. Door herhaaldelijk naar dit album te luisteren zal je erachter komen dat veel nummers in de basis best potentie hebben. Het wordt je als luisteraar echter niet makkelijk gemaakt om dat in te zien. De mannen zeiden zelf al dat je dit album niet als album moet luisteren, maar stiekem is het nog beter dit album überhaupt niet op te zetten.
