Als prijzen de graadmeter zijn voor succes, kan Chris Stapleton zich geen buil vallen aan zijn nieuwe album Starting Over. De Amerikaan heeft immers ook na deze vierde plaat nog altijd meer Grammy Awards (vijf!) dan albums op zijn naam. Starting Over is het zoveelste bewijs dat Stapleton meer is dan een pure countryzanger.
Stapleton heeft een van de meest onderscheidende zangstemmen ter wereld. En daar kan hij mee doen wat hij wil. De grandioze single Cold toonde al eerder aan dat er weinig grenzen aan het bereik van de zanger zitten. Natuurlijk: het is zwaar aangezet, het is veel en het is over-Amerikaans. Maar waarom zou dat voor Stapleton een reden zijn om niet volle bak te gaan? Als je een Maserati hebt, blijf je ook niet alleen maar binnen de bebouwde kom rijden. Cold is een machtige soulballad waarin de schurende stem van Stapleton uit het diepste van zijn vezels komt.
Het was ongetwijfeld overkill geweest als Stapleton elk nummer met zoveel power als in Cold aanzette. Maar de bebaarde zanger is gehaaid en weet exact wanneer de gashendel open én dicht moet. Zo is opener en titeltrack Starting Over een lieflijke en hoopvolle countryfolksong over de fases in het leven waarop je moet besluiten de zaken helemaal anders aan te pakken. Met name de harmonie tussen Stapleton en zijn vaste achtergrondzangeres én partner Morgane komt prachtig naar voren. Ook When I’m With You is een rustige ballad met minimalistische begeleiding. Arkansas is juist weer een gierende rocktrack vol energie. ‘If you wanna get down/gotta get down to Arkansas’, adviseert Stapleton. Als het daar altijd zo klinkt, bij dezen een reservering voor het eerstvolgende vliegtuig die kant op.
Zoals de Amerikaan al doet sinds het majestueuze debuutalbum Traveller (2015), laat Stapleton op Starting Over zien dat je hem écht tekort doet door hem als pure countryzanger weg te zetten. Niet voor niets droeg hij in het verleden al bij aan poptracks als Blow (met Ed Sheeran en Bruno Mars) en Say Something (met Justin Timberlake): Stapleton is van vele markten thuis. Wie toch warm wordt van rasechte countryrock, komt op het album ook volop aan zijn trekken. Bij nummers als Hillbilly Blood, Whiskey Sunrise en Nashville, TN kun je alleen al op basis van de titels raden hoe ze klinken.
Op Watch You Burn tapt de anders zo zachtaardige Stapleton uit een compleet ander vaatje. Het nummer is direct gericht aan de (overleden) schutter die in 2017 op een countryfestival in Las Vegas 59 mensen vermoorde. Niet de eerste en helaas ook vast niet de laatste zinloze schietpartij in de VS. En dus is Stapleton boos. Héél boos. Zo boos dat hij alle middelen uit de kast trekt om Watch You Burn zo intimiderend mogelijk te maken. Zware distortion, een blik achtergrondzangeressen, dreigende drums. Een razend spannende track met impact en hoe dan ook bijzonder opvallend binnen het oeuvre van de Amerikaan.
Starting Over trekt voorbij als een ontspannen autorit door uitgestrekte landschappen. Soms rustig kabbelend op de rechterbaan, dan weer een scheurende inhaalactie over links. Dat er af en toe een remmende voorligger (de zoetsappige liefdesbraakbal Joy Of My Life, een cover van John Fogerty) of stukjes snelweg van Belgische kwaliteit (het clichématige Worry B Gone) opduiken, mag de pret niet drukken. Chris Stapleton laat andermaal zien tot de top of the bill te behoren binnen zijn genre. Of eigenlijk: genres. Het mag geen verrassing heten als in de komende tijd de verhouding albums-Grammys alleen maar verder uit elkaar groeit.
