En dan is er opeens een album dat vanuit meerdere hoeken al getipt wordt als album van het jaar. Dat niet te vinden is op Spotify of Apple Music. Luisteren kan alleen via een lange YouTube-video, downloaden en geld overmaken kan via een Geocities-website met de look en feel van het begin van het internet… (hoe kreeg je ook al weer gedownloade WAV-bestanden in je streaming app)?
Diamond Jubilee is de meer dan twee uur durende muzikale trip van Cindy Lee, het drag queen alter ego van Patrick Flegel. De oprichter en lid van de inmiddels opgeheven band Women heeft een waarlijk huzarenstukje geleverd door de hedendaagse muziekindustrie links en rechts te passeren en in eigen beheer een magnifiek album af te leveren. Diamond Jubilee kenmerkt zich als hypnagogische of psychedelische popmuziek. Muziek die je ervaart in de overgangsfase tussen slaap en wakker worden.Alsof mistige David Lynch film muziek uit de jaren ‘60 en ’70 vanuit een ruimte vlakbij je komt, maar met de helderheid van de productietechniek uit 2024. Diamond Jubilee laat je niet los; individuele nummers afspelen voelt bijna als bedrog. Het is het hele album van meer dan twee uur uitzitten… en dan opnieuw beginnen.
Het voert te ver alle 32 nummers individueel te bespreken, maar de psychedelische toon wordt gezet met het openings- en tevens titelnummer. Het daaropvolgende Glitz lijkt een dissonant. Snerpende gitaren zetten de toon, maar iets voorbij de helft verandert de track plotseling in stilistisch wonderschoon, haast ‘tokkelende’ gitaarspel dat niet zou misstaan op een album uit de begintijd van Pink Floyd, of als een rustige passage in Mike Oldfield’s Tubular Bells. Die stijl wordt langzaam voortgezet in Baby Blue, maar verderop de eerste helft gaat het meerdere kanten op, zonder die eerdere sfeer los te laten. Toptracks zijn Kingdom Come en Til Polarity’s End.
De tweede cd die je hebt gebrand na het downloaden (toch?) begint overweldigend met Stone Faces. Een klok tikt af naar opnieuw een heerlijk gitaarintro, en net als op het eerste deel wordt de ingezette stijl abrupt onderbroken met GAYBLEVISION, dat klinkt als beginnende disco uit de jaren ‘70. Hierop volgt eén van de absolute hoogtepunten: het slow swingende en meanderende Dracula. Ronduit wonderschoon en betoverend is Government Cheque, een nummer dat aan begin en eind lijkt te vertragen en daardoor alleen maar mooier wordt. Met name hier klinkt Flegel’s gitaar als die van Jonny Greenwood op Radiohead’s In Rainbows.
Zoals gezegd, Cindy Lee’s Diamond Jubilee laat niet los. Ook als er een wat minder gedeelte aanbreekt. Er wacht altijd weer een schitterende verrassing. Zoals Durham City Limit of het slotstuk 24_7 Heaven (violen, jawel). Een zorg minder is dat je je niet hoeft te bekommeren om de teksten; ze zijn of onverstaanbaar of onbegrijpelijk, maar onlosmakelijk onderdeel van het muzikale tapijt dat over je neerdaalt.
Eens in de zoveel tijd verrast muziek je zo dat je een ongeremd verlangen koestert om te blijven luisteren. Verslaving heet dat. Diamond Jubilee van Cindy Lee is een verslavende, schitterende, muzikale hypnagogische trip.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
