In de carrière van cleopatrick pakten tot dusver de ep’s 14 en the boys beter uit dan het volledige album BUMMER. Dat heeft het Canadese duo zelf ook aangevoeld. Althans, zo lijkt het. Met DOOM vallen de jeugdvrienden weer terug op een ep en in die beperkte ruimte komen hun kwaliteiten een stuk beter tot hun recht.
Waar op BUMMER vaak werd gekozen voor de stofzuiger in de muziek, lijkt het huis op DOOM al aardig opgeschoond. De feedback is nog wel aanwezig, maar niet meer zo prominent als voorheen, waardoor cleopatrick een stuk minder in zijn kracht komt te spelen. Dat heeft vooral een positieve uitwerking op de eerste twee songs ZUCK en OK. Deze zijn niet alleen op zichzelf sterk, maar lopen op plaat ook nog naadloos in elkaar over. De tempoversnelling als OK het commando overneemt, komt daardoor extra lekker binnen. OK is sowieso het beste nummer van de ep, waarin zanger Luke Gruntz heel veel beleving weet over te brengen.
SCARING ME is een fijn vervolg en toont aan dat cleopatrick ook op het gebied van variatie punten kan scoren. De gitaren en drums zijn minder prominent en de focus komt meer op de vocalen en meehuilende effecten te liggen. Met DOOM gaan de twee vervolgens nog een stapje verder naast de stem van Gruntz klinkt enkel de akoestische gitaar.
Als je dan denkt dat cleopatrick zijn songs niet meer verder kan strippen zit je verkeerd, want SEVERS SPEAK is volledig instrumentaal. En die instrumenten zijn dan vooral een reeks computergeluid vermoedelijk aangestuurd vanachter de laptop. Het is een wat raar extraatje binnen deze ep en is zo’n toevoeging die geschikter lijkt voor een volledig album.
cleopatrick toont zich in een betrekkelijk korte ep van veel verschillende kanten. Doordat DOOM in energie afbouwt, glij je moeiteloos mee het plaatje door. Zo knallend goed als the boys was, is deze productie zeker niet, maar de tracks komen weer op smaak.
