Vond je het al knap hoe Corey Taylor zich met Slipknot en Stone Sour van verschillende kanten liet zien? Dan wordt het met Taylors eerste soloalbum CMFT nog veel gekker. De zanger waant zich in een heuse hardrockspeeltuin en gaat daarbij zoveel mogelijk verschillende speeltoestellen af. CMFT is een wilde rit waar vooral plezier de boventoon voert.
Taylor is een vat vol ideeën, maar dat past lang niet allemaal in zijn dagelijkse werk als zanger van Slipknot en Stone Sour. Dus heeft hij gedaan waar zijn fans al jarenlang om vragen: een soloplaat uitbrengen. En dan gaat Taylor ook volledig los. Vanaf openingstrack HWY 666 is meteen duidelijk dat iedereen die op Slipknot-achtige muziek hoopte beter een andere route kan kiezen. De met country-invloeden doorspekte track klinkt als een Texaanse versie van Motörhead. En zo duiken er tijdens CMFT continu allerlei vergelijkingen op. Kansas heeft wel wat van Foo Fighters. Samantha’s Gone komt in de buurt van Ozzy Osbourne’s Crazy Train, met name in het refrein. En op Meine Lux had Angus Young zomaar de gitarist kunnen zijn.
CMFT schiet alle kanten op en Taylor beschikt over dusdanig sterke stembanden dat hij het ook allemaal makkelijk aankan. Schreeuwen, rappen, grunten, ballads zingen (zoals het subtiele Home). Taylors stem klinkt onverwoestbaar. Bruut, maar waanzinnig melodieus. Die combinatie in zijn vocalen komt in Culture Head overduidelijk naar voren. Het nummer zelf is een sterke knik naar de hoogtijdagen van de grunge. Culture Head stampt voorbij als een machtige cavalerie.
Taylor laat zich van zoveel kanten zien dat er onvermijdelijk stijlen tussen zitten waar hij zich niet te vaak mee moet inlaten. Black Blue Eyes klinkt binnen Taylors monsterlijke oeuvre wel erg ‘Skyradio’. Met name het refrein is bijzonder cheesy en dat maakt van Black Blue Eyes – een lief bedoelde ode aan zijn vrouw – stadionrock van het slappe soort. CMFT Must Be Stopped is nog veel matiger. De tijden dat Limp Bizkit leuk was liggen ver achter ons en daarmee is deze imitatie al gedateerd voor de track ten einde is. De bijdrages van Tech N9ne en Kid Bookie hadden al helemaal niet gehoeven.
Nee, als je Corey Taylor binnen zijn vertrouwde habitat wilt horen, kun je CMFT maar beter links laten liggen en een plaat van Slipknot opzetten. Dat geweldige album van vorig jaar bijvoorbeeld. Maar wie Taylor zijn stem als een duizenddingendoekje wil horen inzetten, kan op het solodebuut zijn lol op. Taylor waant zich als een kind in een snoepwinkel en geniet van de vrijheid die CMFT hem geeft. Dat plezier geeft de plaat een fijne glans. Lang niet alles slaagt, maar wat geeft het. Taylor levert met CMFT precies wat we in 2020 keihard nodig hebben. Verstand op nul, alle problemen in de wereld aan de kant en lekker lol trappen.
