Toen de Australische singer-songwriter Courtney Barnett een jaar of drie geleden haar debuut Sometimes I Sit And Think, and Sometimes I Just Sit uitbracht, was het meteen een internationale hit. De nummers waren vaak pijnlijk autobiografisch en verhaalden over paniekaanvallen, depressie en existentiële crises. Ondanks de heftige onderwerpen was het een onmogelijk charmante plaat vol goed vertelde verhalen en zonovergoten gitaarriffs. Nu moet Barnett met haar nieuwe plaat Tell Me How You Really Feel opboksen tegen de torenhoge verwachtingen die een Grammy-genomineerde doorbraak met zich meebrengt.
Al vanaf opener Hopefulessness laat Barnett merken dat ze geen zin heeft om op bewezen succesformules te teren. Een simpele gitaarriff cirkelt rond haar cynische zang (“You know what they say/No one is born to hate/We learn it somewhere along the way”), tot de track piepend en huilend tot een climax komt – met een geluidsopname van een fluitketel. Een mooi symbool voor de “nieuwe” Courtney, wier nieuwe album vooral geïnspireerd lijkt op situaties die haar tot het kookpunt drijven. Dat ze haar gevoelens en frustraties niet langer verstopt in verhalen en droge humor zorgt ineens voor een hele andere sfeer.
Tell Me How You Really Feel is toch nog steeds onmiskenbaar een Courtney Barnett-album, en na een roerige paar eerste minuten klinkt alles alweer bijna als vanouds. City Looks Pretty en Charity zouden bijna op een vorige release kunnen staan, als ze niet af en toe een verrassende wending zouden nemen – een tempowissel hier of een glitchy gitaareffect daar. Wel lijken de nummers nét wat bondiger en gestructureerder dan voorheen: prettig voor wie eerdere Barnett-platen toch iets te veel op songteksten vond leunen.
Om eerlijk te zijn blijft de grootste aantrekkingskracht van Barnett voor de meeste mensen nog altijd haar unieke talent om verhalen te vertellen. Die verdwijnen op Tell Me How You Really Feel wat meer naar de achtergrond om plaats te maken voor een directere aanpak. Volledig in lijn met de albumtitel vertelt Barnett eens even precies wat haar dwars zit, bij vlagen op een sombere manier en bij vlagen met woede en verbetenheid. Op Nameless, Faceless maakt ze seksistische internettrollen vakkundig met de grond gelijk, op I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch richt ze zich grommend tot haar relatiepartner. Juist in die bijtende nummers hoor je de gevatheid en woordkunst nog het duidelijkste terug.
Tell Me How You Really Feel is een logische evolutie van Courtney Barnett’s werk, maar dat maakt de plaat niet minder dapper. Er zijn amper anekdotes om achter te schuilen, alleen maar gevoelens die treffend in woorden omgezet zijn. Die simpele ongeremdheid zet zich door in de rest van de muziek, met hier en daar wat voorzichtige experimentjes en details. Misschien maakt dat Barnett’s nieuwste wat minder toegankelijk dan haar debuut, maar dat is het zeker waard. Courtney heeft eindelijk eens kunnen vertellen hoe ze zich écht voelt, en wij zijn een van de sterkste albums van het voorjaar rijker.
