Daevar, het stoner-doom trio uit Keulen (zelf noemen ze het om een of andere reden ’doom grunge‘) levert met hun tweede productie Amber Eyes een monumentale plaat af. Laat dat meteen maar gezegd zijn. Vanaf de eerste kristalheldere gitaartonen van opener Lilith’s Lullaby kan het al niet meer fout. Als na twee minuten een loodzware riff invalt, zuigt Daevar je volledig mee. En dan die betoverende stem van zangeres en tevens bassiste Pardis Latifi, die met ingetogen, trage uithalen een winterse wereld creëert, doorspekt met etherische noorderlicht-schoonheid.
Stonerrock vindt zijn oorsprong in de psychedelische rock van de jaren zestig, denk met name aan Black Sabbath, en stoner-doom is een subgenre dat net even trager en logger is, kortom de kenmerkende doom-ingrediënten.
2023 was het jaar dat daar plotseling het Duitse Daevar opdook en met Delirious Rites een plek opeiste in dit door Scandinavische bands gedomineerde muzikale landschap. En hoewel Delirious Rites reeds een opvallende potentie liet horen, is er met Amber Eyes vooral op het productionele vlak stappen gemaakt.
Gitarist Caspar Orfgen hanteert zware, vervormde gitaarriffs met een meeslepend en ritmisch karakter. Er is ruimte voor gitaarsolo’s, maar die spelen zich af in vrijwel hetzelfde tempo en akkoordenschema en blijven dus een integraal onderdeel van de sound. Drummer Moritz Ermen Bausch bewaakt met droge gedempte slagen nauwlettend het tempo. Dat het maar niet te snel gaat, maar juist heerlijk lang…zaam…aan…
Mocht er na Lilith’s Lullaby nog enig verzet zijn, bij Pay to Pray is echt alle verzet gebroken. Daevar voert ons weerloos mee door de zang van Latifi en door de magische muur van geluid van haar bandleden.
Heel mooi zijn de gedeeltes, zoals in Lizards, waarbij de zang alleen begeleid wordt door de basgitaar, een soort vakantie-voorpret, om vervolgens weer met die loeizware gitaar waar je haren rechtovereind van gaan staan op de proppen te komen. Tegen het einde van de track gaat het tempo alsmaar verder naar beneden, totdat de sound overgaat in letterlijk niets dan ruis.
De uitsmijter is het tien minuten durende Grey in Grey, met een hoofdrol voor gitarist Orfgen, die nog maar een keer demonstreert wat een schoonheid de band herbergt.
Het doom-genre wordt vaak gekenmerkt door zijn zware, sombere karakter, maar Daevar omarmt het met zoveel passie dat je er eigenlijk bijna vrolijk van wordt.
Kortom: Amber Eyes is een uiterst vakkundige plaat geworden dat de liefhebber van de zwaardere genres zeker niet mag ontgaan.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
