Een singer-songwriter laat zijn kwaliteiten vaak het beste horen, als hij de nummers instrumentaal klein houdt. Een methode die Damien Jurado hanteert op zijn nieuwe album In The Shape Of A Storm. Zijn stem en de akoestische gitaar zijn vrijwel de enige elementen die je voorbij hoort komen.
Het levert tien prachtige en gevoelige liedjes op, want Jurado gebruikt zijn gitaar nimmer bruusk. Steeds speelt hij alsof hij de snaren streelt in plaats van aantikt met zijn vingers. Op dezelfde manier is zijn stem gepolijst en beheerst. Diep en zacht klinken zijn tonen door. Nou is Jurado nooit heel uitbundig geweest in zijn nummers, maar het lijkt wel alsof hij het nog kleiner wil houden. In The Shape Of A Storm is bovendien een van de snelst geproduceerde albums van de laatste jaren. Jurado zat slechts een paar uur in de studio voor de opnames. Het is alsof hij de productie expres zo klein mogelijk wilde houden, een soort eerbetoon aan zijn vorig jaar overleden producer en vriend Richard Swift. Met hem nam hij vorig jaar nog The Horizon Just Laughed op. Zijn verlies lijkt hij te bezingen op Silver Ball, als hij meermaals ‘Time does not heal everything’ zingt.
Het mooiste eerbetoon is echter zijn single South. Hierin wordt beschreven hoe Jurado en zijn jeugdvriend Tom regelmatig fantaseerden over wat de toekomst hen zou brengen. ‘Tom and I out on the hillside/We’re both so insane and pushing our luck/You take New York and I will marry Lee/Let’s see who comes back worse.’ Hoewel de Amerikaan daar in volume soms iets lijkt aan te zetten, blijft hij bescheiden op de achtergrond van je huiskamer hangen. De extra power maakt het de meest indringende en intieme track van In The Shape Of A Storm. Het fluiten van Jurado maakt het helemaal af. Iets unieks dat de andere songs niet hebben.
De net-niet titeltrack The Shape Of A Storm heeft als enige nummer nog wat opsmuk gekregen met minieme input van zachte synths. Deze vallen in op het moment dat er gezongen wordt over zeilen, waardoor het nummer een link lijkt te zoeken met Sailing To Philadelphia van Mark Knopfler. Verder is liefde een centraal thema op het album. Niet gek, want het is een album waardoor je op een donkere avond nog even dicht tegen elkaar aan wil kruipen. Wat dat betreft had het beter een halfjaar later uitgebracht kunnen worden dan in april, wanneer iedereen de bloemetjes buitenzet.
In The Shape Of A Storm is een plaat, waarbij je zo in slaap kan vallen. Je moet het geduld kunnen opbrengen om 28 minuten lang je oren te spitsen op zoek naar de pareltjes die voorbij druppelen. Het is maar goed dat het zo’n kort album is, want met een langere speelduur zou het snel saai worden. Jurado doet niks verrassends, niks uitzonderlijks, niets baanbrekends. Hij zet gewoon tien fraaie nummers neer. Om stil van te worden.
