DNA is de titel van het nieuwste album van Danny Vera. Voor dit album wilde Vera teruggaan naar het meer authentieke geluid van de americana en rock-‘n-roll uit de jaren vijftig en zestig. Om dat geluid te benaderen, maakte hij bij de opnames gebruik van instrumenten en opnametechnieken van weleer. Vera: ’Ik merkte al snel dat er een andere sfeer ontstond in de liedjes, vergeleken met het vorige album The New Now. Het was wat authentieker, meer rock-‘n-roll en blues en zo moesten de liedjes dus ook klinken, zo authentiek mogelijk.’ Origineel klinkt DNA misschien niet, maar authentiek en overtuigend zeker wel.
DNA laat in zestien liedjes een bonte, maar samenhangende verzameling aan muziekstijlen de revue passeren. Folk, country, blues, rock-‘n-roll, rockabilly en rootsmuziek zijn allemaal terug te vinden op het album. En hoewel het ene lied beter uit de vintage-verf komt dan de andere, bevatten alle zestien liedjes onmiskenbaar het DNA van Danny Vera. DNA trapt af in Jerry Lee Lewis-stijl met het lied Beggin’ For Trouble, waarin Vera de bitterzoete kant van de ‘wat je ziet is wat je krijgt’-mentaliteit bezingt. ‘Sometimes I am thinkin’ I should listen to you/But makin’ mistakes is just what I do’ is zowel oprecht als weinig wrikbaar en toch voel je tussen de regels door ook een verlangen naar het beter willen doen. Beggin’ For Trouble is een sterke, aantrekkelijke song die wordt gevolgd door If Only, dat meer in Presley-stijl wordt gespeeld en gezongen. De idiomatische zinnen ‘Been around the world for a couple of times/Sailed through all the storms, rolling Dutch when land was dry’ zijn typerend voor de schrijfstijl van Vera: niet per se origineel of spitsvondig, maar wel authentiek en boordevol zeggingskracht. En bovendien kun je er zo ontzettend lekker ongegeneerd in zwelgen. Wat een genot!
Het eerste rustpunt wordt verzorgd door Like It Always Was. Een akoestische ballade met smaakvolle, sfeerversterkende elektrische gitaarklanken richting het eind van het lied. Danny Vera in Danny Vera-stijl; veel mooier en ingetogen liefdevol zul je ze van Nederlandse bodem niet snel vinden. Titelsong DNA neemt je in aanvang mee naar het kale, desolate en dorre landschap uit de film The Good, The Bad And The Ugly om vervolgens in galop uiting te geven aan wat verscholen ligt in het DNA van de hoofdpersoon in het lied: de diepgewortelde drang tot het schrijven van liedjes als creatieve expressie van zijn innerlijke wereld. Ongetwijfeld is de tekst van de titeltrack autobiografisch en beschrijft Vera de kern van zichzelf.
Tweede rustpunt op de plaat is Pullin’ Me Back. ‘And although I am free, there’s always something pullin’ me back to you’ zingt Vera in The Everly Brothers-achtige romantische, honingzoete jarenvijftigsfeer. De tekst mag dan eenvoudig in het gehoor klinken, maar schijn bedriegt. Pullin’ Me Back heeft een eenvoudig akkoordenschema en de herhaling van de akkoorden maakt het lied toegankelijk. Het gebruik van rustige gitaarbegeleiding, de intieme zangstijl en eenvoud van de woorden dragen bij aan de oprechte emotie en de kracht van het sentiment dat Vera wil overbrengen. Het vermogen om betekenis te creëren met deze ogenschijnlijk eenvoudige middelen, tekent het talent van de Zeeuw.
DNA kwam tot stand op een andere manier dan gebruikelijk voor Vera. De plaat is opgenomen in de Stadsschouwburg in Middelburg, alwaar alle zestien nummers per stuk in één take zijn opgenomen, zonder overdubbing, autotune of andere opnametechnieken. In bijna elk lied is dit te horen, maar in When You’re Crying komt deze manier van opnemen het best tot zijn recht. Direct, rauw en energiek. Zonder toeters en bellen focust de aandacht zich automatisch op de kenmerkende stem van Vera, die zich op When You’re Crying af en toe lekker ongegeneerd overschreeuwt. Tot slot is er dan nog Away als afsluiter, waarin Vera onder begeleiding van licht Hawaiiaanse klanken de voldane luisteraar in slaap wiegt.
DNA is zonder twijfel Vera’s beste album tot nu toe. De zestien afwisselende en toch samenhangende, uitgebalanceerde liedjes op DNA klinken tegelijkertijd authentiek en hedendaags. Grote afwezige ten opzichte van zijn vorige album The New Now zijn de strijkpartijen. Deze keer geen aanzwengelende violen of stemming drukkende cello’s. Juist deze afwezigheid zorgt ervoor dat het geluid van DNA meer open, spontaan en puur klinkt. DNA, het deoxyribonucleïnezuur, wordt ook wel het mystieke alfabet van het leven genoemd. Het vormt een taal die fluistert in de cellen van al wat leeft. Het zal vast niet de reden zijn geweest voor Vera om zijn album om deze reden DNA te noemen, maar er zitten wel overeenkomsten in. De zestien liedjes op DNA vormen namelijk de taal die fluistert wat in Danny Vera leeft. Het is zíjn DNA dat het verhaal vertelt over aanpassing en strijd, het verhaal van liefde en verbondenheid. Vanuit de kern, zijn kern.
