‘Het meest optimistische album tot nu toe’, zo typeert Daughter zelf zijn nieuwe plaat Stereo Mind Game. Dat betekent in dit geval niet dat het een plaat vol zonnestralen is. Het Londense trio doet op dit album nog steeds zware en moeilijke onderwerpen aan, maar bespreekt ze met een meer oplossingsgerichte insteek.
Het meest centrale thema is ‘fysieke afstand’, iets dat Daughter de voorbije jaren op meerdere manieren beleefde. De bandleden gingen na Music Before the Storm even hun eigen weg, met hier en daar een soloproject als gevolg. Vervolgens werden de drie nog langer gescheiden gehouden door de coronapandemie. Ze bleven desondanks samen aan nieuwe muziek werken. Door de fysieke afstand duurde de productie misschien wat langer dan gebruikelijk, maar het eindresultaat is hoe dan ook overtuigend.
Je hoeft niet lang te wachten tot het hoogtepunt van Stereo Mind Game zich aandient. Want na Intro van een kleine minuut begint het prachtige Be On Your Way. Dat in de eerste plaats een paar schitterende lyrics bevat: ‘I will meet you on another planet if the plans change.’ Verder is de sfeer van de song gemaakt voor de prachtige dromerige stem van Elena Tonra. De twee facetten blenden perfect met elkaar en spreken ieder ook individueel krachtig. Dat gebeurt minder op bijvoorbeeld het daaropvolgende Party, dat gaat over het besluit van Tonra om te stoppen met drinken. Hier is de blend wederom uitstekend, maar de zang valt weg in het geheel en schittert zodoende niet op zichzelf.
Daughter slaagt er verder goed in om de songs met meer sfeervolle arrangementen, mede mogelijk gemaakt door het Londense strijkersorkest 12 Ensemble, af te wisselen met meer ritmische songs. Vooral het drumwerk van Remi Aguilella springt in het oog zonder dat het ook maar een moment overheersend aanwezig is. Zijn subtiele ritmesecties op onder meer Dandelion en Junkmail zijn een lust voor het oor. Het gitaarwerk van Igor Haefeli is daarentegen vaak net te ver naar de achtergrond geduwd ten faveure van de rest.
Toch kan je moeilijk echt kritiek leveren, want alle songs staan bol van de kwaliteit. Vooral de een na laatste op de plaat, To Rage, is een bijzonder fraai nummer, dat het beste in Daughter naar boven haalt. Alle elementen – zelfs het gitaarspel van Haefeli – komen hierop goed naar voren, al had de zang van Tonra wellicht nog een minuscuul tikje harder gemogen. Het zijn dat soort kleine dingetjes die je op kan merken aan Stereo Mind Game, maar verder is er alle reden om ook optimistisch te zijn over dit album.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
