Als er een award bestond voor lelijkste albumcover van het jaar zou Here If You Listen er zeker grote kans op maken. Maar muziek is bovenal muziek, dus het zou pas problematisch worden als de muziek van de nieuwe plaat van David Crosby – zijn vierde alweer in vijf jaar – eenzelfde gevoel oproept als de cover. Gelukkig wordt het niet zo bont. Here If You Listen weet zich redelijk te onderhouden, al mist de overtuiging van voorganger Sky Trails wel degelijk.
In 2016 schreef Crosby de plaat Lighthouse en was hij zo enthousiast over de backingband van destijds dat hij maar al te graag opnieuw met ze wilde samenwerken. Dit keer kregen de muzikanten meer ruimte voor eigen inbreng, wat direct terug te horen is in de vocalen. Becca Stevens, Michelle Willis en Michael League ondersteunen Crosby op momenten dat hij zelf de kar even niet meer kan trekken. Die momenten zijn er, al storen ze niet en is het hem allemaal vergeven. Crosby lijkt zich heel bewust van de rol die zijn mede-muzikanten spelen. Zijn waardering hiervoor is terug te zien in het feit dat hun namen op de voorkant van het album worden vermeld.
De sterkere nummers van het album zijn vooral te vinden in de meer stripped down composities. Opener Glory is wel direct een uitzondering op die regel, maar verder zijn het vooral 1967 en Balanced on a Pin die opvallen. De laatstgenoemde bijvoorbeeld heeft een typische Crosby-gitaarprogressie en de band weet door slim te spelen een hypnotiserend effect te creëren. 1967 heeft ook die juiste subtiliteit en doet terugdenken aan het solodebuut If Only I Could Remember My Name uit 1971. De titel van de track verwijst dan ook naar het jaar dat hij een demo van dat bewuste nummer schreef.
Waar het bij de genoemde nummers nog lukt te overtuigen door de nadruk op simpliciteit, ontkom je bij de andere nummers niet aan een groeiend ongemakkelijk gevoel. Het klinkt allemaal een beetje cheesy. Neem Buddha on a Hill: waar het nog redelijk sterk begint is het binnenkomende achtergrond koortje dat ‘Here if you listen‘ zingt wel heel veel van het goede, mede ook omdat het wel erg lang doorgaat. Ook Janet, dat wat uit de toon valt qua sfeer, probeert het net wat te hard. Het ligt er allemaal te dik op en dat is iets wat Crosby niet nodig heeft.
Here If You Listen is de uitkomst van een directere samenwerking met de muzikanten van Lighthouse. Het is een plaat geworden die je best op kunt zetten wanneer er visite komt, maar de subtiliteit mist om over de gehele breedte aandachtig beluisterd te worden. Het ongemakkelijke gevoel van de cheesy sound neemt daarvoor net te vaak de overhand. Als album is Here If You Listen daarom niet helemaal geslaagd. Dan liever Sky Trails. Maar mogen we klagen? Liever tellen we onze zegeningen en wachten we op de volgende, die alweer in de maak schijnt te zijn.
