‘Really fine tuning your pasta sauce’. Zo beschrijft Dawn Brothers gitarist en zanger Bas van Holt het maken van een tweede album. Geen vrees voor een stel inspiratieloze nummers na een sterk debuut dus; juist een stijgende lijn. Classic is hun tweede maaltijd gaan heten, alsof ze zelf al overtuigd zijn van de kwaliteit. Maar hoe smaakt het daadwerkelijk? Mogen we Dawn Brothers al een Michelinster geven? Of sturen we ze toch terug naar de Rotterdamse snackbar?
Ondanks dat de lp is opgenomen in drie verschillende sessies, verdeeld over tien maanden, klinkt Classic wel degelijk als een samenhangend geheel. De ontwikkeling van de groep naar een meer soul gevulde koek is duidelijk merkbaar, bijvoorbeeld bij de singles Sweet Love of Summer Jam 2017. Inspiratie halen ze daarbij nog altijd uit de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw, maar dit is niet langer de bestemming van de band, laten ze weten op hun website. Er wordt vriendelijk gezwaaid naar The Band, Bob Dylan en Creedence Clearwater Revival, om ze vervolgens toch keihard voorbij te rijden. Plankgas zonder poespas, is er in de bio van de band te lezen.
Het jolige gevoel dat de groep uitstraalt werkt daarbij enorm in hun voordeel. Holy Water – of anders How Come en het al genoemde Summer Jam 2017 wel – laat je zeker grijnzen. Een tekst als ‘I know many people make a fool out of themselves / But I never had a front row seat’ uit How Come staat symbool voor regelrechte ongein. De gitaarsolo die halverwege het nummer alles omverblaast is daarbij overigens ook het vermelden waard. Volwassen zijn is niet hetzelfde als volwassen doen, blijkt maar weer.
Maar er zijn ook nummers die een andere kant van Dawn Brothers laten zien en zo een fijne afwisseling met zich meebrengen. Neem Too Many Colors in the Sun, gelijk een van de hoogtepunten van het album. Sterk gezongen druipt het van de melancholie en het medelijden: ‘There are too many colors in the sun for me to see the light / Too much noise in the wind for me to hear’. Even wordt de luisteraar gedwongen tot reflectie en kan die niets anders dan begripvol knikken. Maar daarna vliegen we weer verder.
De jeugdigheid kent wellicht toch een nadeel: over-enthousiasme. Slechts een enkele keer verliest de band de grip op een nummer. Dit gebeurt in Got to Act, waar het richting het einde toch behoorlijk ongecontroleerd en rommelig klinkt wanneer iedereen elkaar ophitst en los gaat. Maar dat mag de pret niet drukken, What A Feeling Can´t Do staat dan namelijk nog op het lijstje. Het is de afsluiter die alles van de band samenvat in één nummer. Een heerlijk jammende groove, sublieme samenzang, slimme teksten, een spacy orgeltje en een meanderende gitaar. Daar mag best ‘petje af’ op gezegd worden.
Met Classic is het Dawn Brothers gelukt de juiste ingrediënten bij elkaar te verzamelen. Een snufje soul hier. Wat jams daar. Nog wat rock ’n roll en samenzang. En vooral een hele hoop spelplezier en muzikaliteit. Daarbij nemen ze het gelukkig allemaal niet zo serieus, wat bijdraagt aan de open houding van de muziek. Classic is de verfijning waar de mannen van Dawn Brothers naar op zoek waren. De snackbar mag voorgoed gedag gezegd worden. De Rode Gids is reeds op de hoogte gebracht.
