Iedereen die de Dawn Brothers en met name DeWolff wel eens live heeft gezien weet hoe ongelooflijk goed deze muzikanten zijn met hun instrumenten. Die muzikale expertise heeft zich echter niet altijd vertaald naar sterke liedjes. Waar beide bands vaak een brug wilde maken van retro muziek naar moderne rock, hebben ze voor Double Cream besloten om zich volledig over te geven aan hun soul/r&b-inspiraties uit de jaren zestig. Al het analoge opname-apparatuur is afgestoft en de digitale studio-technieken zijn zoveel mogelijk de deur gewezen. Otis Redding, Marvin Gaye en The Coasters zijn een paar overduidelijke inspiraties en het resultaat is een nieuw hoogtepunt voor beide bands.
Dawn Brothers coverde al eens eerder Marvin Gaye, deze interesse in de 60’s is dan ook zeker niet nieuw. Double Cream bevat alleen originele tracks en de 60’s elementen stoppen niet bij de studiokeuzes. Overal zijn aanwijzingen te vinden voor welke sound is gekozen. Op opener What Kind of Woman zijn dat onder andere de typische staccato trompetten. Als deze single je aanspreekt, is de keuze om de rest van Double Cream een kans te geven makkelijk.
Op de tracks die volgen spat het enthousiasme en energie eraf. Het refrein van Let Me Tell You About My Baby wil je eigenlijk na één keer al meteen meezingen: ‘To Her Upscale Uptight Neighborhood/Upscale Uptight Neighborhood’ vanaf het moment dat Hear Me Singing begint, zet de groove al aan tot dansen en What a View blijft hangen zoals de hits van Sam Cooke zelf dat ook deden en doen.
Naarmate het album vordert, wordt duidelijk dat een 60’s stijl niet één genre betekent. Zo is het bijvoorbeeld moeilijk voor te stellen dat tracks als Thunderchild en Alabama Small Town terug te vinden zijn op hetzelfde album. Dit is een positief feit, want Dawn Brothers en DeWolff laten zien dat ze excelleren in bijna alle impressies die ze doen. Voor de leadvocalen is gekozen voor Bas van Holt (Dawn Brothers) en hij etaleert hier op verschillende tracks zijn fantastische stem, met name op (Something In My) Pocket. Het is wel vreemd om een Limburgse en Rotterdamse band over Amerikaanse plaatsen te horen, maar wij begrijpen ook dat ‘Southern California’ lekkerder bekt dan ‘Katendrecht’.
In een interview met Pablo van der Poel (DeWolff) gaf hij aan dat ‘We besloten hier (de samenwerking tussen de bands, red.) iets van te maken en we planden nog drie sessies: een dag schrijven, een dag opnemen en een dag mixen. Het duurde niet lang of we hadden een volledig album opgenomen.’ Het is een prestatie dat ze in een korte tijd deze fantastische plaat eruit wisten te persen. Toch was het misschien beter geweest als ze de tijd hadden genomen om meer nummers te schrijven. Helaas zijn niet alle tracks even memorabel en dat is jammer, want de meerderheid van dit album laat zien dat ze samen fantastische muziek kunnen maken. Als er meer tracks waren geschreven en opgenomen had Double Cream alleen maar diamantjes kunnen omvatten.
