Het moest er een keer van komen. Al jaren klopt de americana- en rootsscene in Nederland aan de deur met sterke bands en sterke albums. Het bloeit én het broeit behoorlijk. De tijd was daarom rijp dat deze groep bloedverwanten zich officieel bij elkaar zouden voegen. Dawn Brothers voelde zich geroepen. Ze trommelden wat vrienden op en gingen aan de slag. En met die beslissing werd de liefde bezegeld.
De vriendengroep op Next of Kin is divers: je hebt initiatiefnemer en primaire aanjager Dawn Brothers, de fanaten van DeWolff, de herboren Tim Knol, het sturende grasland-ensemble Coal Harbour, en de liefdevolle en warme stem van Merel Sophie. En vergeet Stefan Wolfs en David Gram op de pedal steel niet! Het zijn geen vreemden voor elkaar. Dat is na deze EP extra duidelijk geworden. Ze delen allemaal een energieke passie en bijna obsessieve hunkering voor de muziek die ze maken.
Zes nummers kent deze eerste verkenningstocht, waarbij de plaats voor het muzikale verleden niet gering is. Opener She Turns My Radio On is een cover van de in 2007 overleden Jim Ford. Het vat perfect samen wat dit Next of Kin-project inhoudt: niet alleen zet het nummer de toon voor een heel enthousiasmerende EP; het is ook een hulde aan de muzikale helden van vroeger, die ten slotte ook tot de bloedverwanten gerekend moeten worden.
Het overige vijftal nummers is wel van de eigen pen afkomstig. Drie daarvan (Devil Woman, Let’s Be There Together en Silent Whisperer) komen van Dawn Brothers, de andere twee worden door DeWolff (Kill Me Tomorrow) en Tim Knol (All in Time) verzorgd. Hoewel in al de nummers de persoonlijke stijl van de schrijvers duidelijk naar voren komt, staat dit de eenheid niet in de weg. Sterker nog, het is bijzonder hoe goed en vertrouwd iedereen bij elkaar klinkt. Op Devil Woman klinkt de groep zo eensgezind dat je even vergeet dat er een tiental mensen tegelijk aan het spelen is. Tekenend is ook hoe de pedal steel, de blazers en de strijkers hun bijdrage aan Let’s Be There Together leveren. Meanderend, elkaar afwisselend; dan weer naar de voorgrond bewegend, dan weer meer in de ondersteunde rol. De ruimte die aan elkaar gegeven wordt geeft Next of Kin echt het stempel ‘samenwerking’ en is wat het zo onderscheidend maakt. De mini-documentaire over het opnemen van Kill Me Tomorrow is daarbij tevens een absolute aanrader.
Alleen maar lof? Eigenlijk wel, behalve dat Silent Whisperer als afsluiter van de EP misschien niet op de juiste plek staat en daardoor net niet lekker uit de verf komt. Een minuscuul puntje, dat verder eigenlijk nergens aan af doet.
Op Next of Kin haalt de vriendengroep namelijk het beste in elkaar naar boven. Het samenspel is overtuigend en dat geeft de EP veel extra lading mee. Voor de enthousiaste luisteraar is het dan hopen dat dit slechts het startschot voor een langere samenwerking betekent, maar hoe dan ook is Next of Kin een bijzonder moment. Het is de samenkomst van wat al een tijdje onder het oppervlak aan het borrelen was: de Nederlandse americana- en rootsscene is springlevend.
Next of Kin komt zaterdag 13 april uit via Paradiso Vinyl Club.
