Blauw en geel maken groen. Geel en rood maken oranje. Rood en blauw maken paars. Blauw, geel en rood maken zwart. Zo leerde je dat vroeger al bij het maken van je eerste verfwerkjes op de basisschool. Wie vernuftig omgaat met de drie basiskleuren kan de prachtigste werken maken. Wie ermee knoeit creëert enkel een donker uitzicht. Deze opties liggen ook bij Red, Yellow, Blue van De Staat op de loer: een heerlijke stijlencocktail of muzikale derrie.
Van een echte albumrelease kan je overigens niet meer spreken. Al vier keer werd een aantal tracks – op één keer na in trio’s – gepresenteerd. Te beginnen anderhalf jaar geleden, toen De Staat het project lanceerde. Destijds waren de scheidslijnen tussen de kleuren en bijbehorende eigenschappen duidelijk: rood was boos en donker, geel was blij en energiek, blauw was droevig en reflectief. Bij de release van Look At Me, Numbers Up en What Goes, Let Go was dat ook zo klaar als een klontje. Het uitte zich destijds in ook drie stijlen: rock, dansbare nummers en ballads.
Met het vrijgeven van alle vijftien songs is dat stijlpatroon losgelaten. Dat ging in de eerste plaats vrij natuurlijk, omdat De Staat sowieso behoorlijk dansbare rock presenteert. Van de blauwe ballads is weinig meer over. Sterker nog, Running Backwards Into The Future is een van de songs die het meest tot bewegen uitnodigt. Doordat de kleuren stijltechnisch in elkaars vaarwater zitten beginje hier en daar oranje en groen te zien. Dat maakt het een album dat met een handleiding komt. Als je iemand zonder enige context in een kamer zet met deze plaat, is de kans vrij klein dat deze de achterliggende gedachte van de band oppikt.
Gelukkig kan je ook zonder die context prima van Red, Yellow, Blue genieten. De Staat is namelijk nog altijd een van de beste bands die in de Nederlandse staat bestaat en je hoeft je dan ook geen tel te vervelen. De energie spat uit de voegen en het gros van de tracks leent zich voor een heerlijk feestje. Of het nu Paying Attention (rood), Who’s Gonna Be The Goat (geel) of Take Root (blauw) betreft. De festivals mogen zich opmaken voor weides en tenten die uit hun voegen barsten.
Red, Yellow, Blue bevat vijftien sterke nummers die voldoen aan de standaard van De Staat. Toch moet je je afvragen of het niet beter was geweest om er drie losse ep’s van te maken. Als De Staat echt het doel heeft om de kleurcodering bij je binnen te laten dringen, vormen vijftien songs net een te vol blad om elk aspect helder te kunnen onderscheiden.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
