Deaf Havana heeft stapje voor stapje de rock achter zich gelaten en maakt op Rituals de laatste sprong van rock naar poprock. De Engelse groep doet dat met wisselend succes op een plaat waar de uitdaging soms ontbreekt.
Wie een tijdje terug kennismaakte met de eerste single Sinner, was waarschijnlijk blij verrast. Na het goed ontvangen All These Countless Nights leek de stijlwissel niet te leiden tot een afname van de kwaliteit. Toch doen nummers als Ritual, Pure en Heaven je daar weer aan twijfelen. De tracks zijn opgebouwd volgens de voor de hand liggende poppatronen en missen elke vorm van spanning. Bovendien komen er lyrics in terug, die al drieduizend keer zijn voorgekauwd in andere nummers. ‘Cause when I’m with you/ I feel so alive (…) But when I’m with you/ I keep losing my mind’.
Misschien ligt dat ook een beetje aan de aparte werkwijze die Deaf Havana – en dan vooral frontman en songwriter James Veck-Gilodi – gebruikt heeft voor album nummer vijf. Eerst werden de titels – die trouwens allemaal uit één woord bestaan – van de nummers bedacht. Vervolgens werden er de teksten bij geschreven. Writing backwards, zo noemen ze het zelf. Dat klinkt als een leuk concept, maar het lijkt er – gelet op de soms magere lyrics – toch op dat het soms moeilijker was dan gedacht om bij elke titel een goed verhaal te produceren. Overigens is de zanger niet religieus, iets wat je zou verwachten afgaande op de tracklist. ‘Het gaat over hoe ik mensen in het verleden heb behandeld. Ik beschouw dat hier als mijn zondes. Het album kan je dan ook zien als een grote bekentenis’, zo zei hij zelf tegen Upset Magazine.
De stem van Veck-Gilodi maakt het luisteren naar Rituals gelukkig een interessante onderneming. De frontman wisselt regelmatig tussen een wat geknepen manier van zingen en een open en licht stemgeluid. Op die manier brengt Deaf Havana veel variatie aan en gaat het album zelden vervelen, ondanks dat het op veel momenten muzikaal een stuk beter had kunnen zijn.
Overigens zijn er naast Sinner nog meer tracks die op meerdere vlakken kunnen bekoren. Saint is het meest afwijkende uitstapje dat Rituals te bieden heeft met behulp aan een piano, synths en stemvervormer. Hell beschikt over een fijne beat, waar Holy een prima electronic refrein heeft, terwijl Worship juist weer uitblinkt als een pure en simpele poprocktrack. Zo valt er echt wel wat te genieten, maar vooral te ontdekken.
Binnen de lijnen van de poprock probeert Deaf Havana op Rituals alles aan te raken. Zelfs gospel en koortjes zijn door de Britten ingezette elementen. Het is een album dat overloopt van de diversiteit, waarbij af en toe de te gemakkelijke weg wordt bewandeld. En dat komt uitgerekend door het ingewikkelde plan van aanpak.
