Death Cab For Cutie is voor veel mensen een band waarvan ze de naam wel kennen, maar geen songs van kunnen opnoemen. Laat je diezelfde mensen echter een reeks songs van deze Amerikaanse indierockband horen, dan zullen ze er meerdere van kennen zonder te weten dat deze van Death Cab For Cutie zijn. Het is het “noodlot” van een band die uitblinkt in geëngageerde, melodieuze popsongs zonder hitpotentie. Op hun tiende album Asphalt Meadows is dat – goddank zullen de fans van Death Cab For Cutie zeggen – niet anders.
De kritieken op hun vorige album, Thank You for Today uit 2018, waren niet louter positief en het album werd gekscherend de “midlifecrisisplaat” van Death Cab For Cutie genoemd. Mocht daar al enige waarheid in schuilen, dan heeft Death Cab deze kritiek ten goede benut. Bezinning en reflectie als het destillaat uit deze periode hebben op Asphalt Meadows elf tracks opgeleverd die tekstueel flirten met de schoonheid van dichterlijke literatuur en die muzikaal terugvallen op de sterke sound van het album Transatlanticism uit 2003.
Het bewijs hiertoe wordt direct geleverd door albumopener I Don’t Know How To Survive dat met kwetsbare tekst en felle gitaar de toon zet voor de komende 42 minuten. ‘Praying, even though you don’t believe / Just in case they are received by anyone, anyone’. Titeltrack Asphalt Meadows beschrijft de kwetsbare staat van de samenleving en hoe deze probeert te overleven op beton. ‘The glow of the downtown lights, casting shadows across your face / As if all the buildings knew, I could only know half of you’. Krachtige metaforen vertolkt door de kraakheldere stem van zanger, pianist en gitarist Ben Gibbard.
Maar diezelfde Gibbard slaat met alle goede bedoelingen de plank soms ook volledig mis. Anno 2022 kan een zichzelf enigszins respecterende indie(rock)band bijna geen album meer afleveren zonder minstens één song uit te voeren in spoken word. De track Foxglove Through the Clearcut wordt mede hierdoor een eco-elitaire mispeer over vingerhoedskruid dat groeit op plekken waar ooit bos stond. En dan te bedenken dat Gibbard er 25 jaar over gedaan heeft om deze track te vervolmaken. Hij had zich de moeite mogen besparen. Fragments From the Decade is een tweede track die sterft in goede bedoelingen. Deze keer is het echter de poging om ‘Pink Floyd-je’ te spelen dat het nummer de das om doet.
Desalniettemin blijven er op Asphalt Meadows negen tracks over die het beluisteren meer dan waard zijn. Evenals op veel van hun voorgaande albums, weet Death Cab For Cutie ook deze keer te overtuigen met maatschappijkritische, politiek geladen en zelfbewuste songs die alle negen boven het rijk bezaaide indie-maaiveld uitsteken. Toch zal geen van de tracks Death Cab For Cutie voorzien van een internationale hit (als dat al de bedoeling was). Daarvoor is het karakteristieke geluid van Asphalt Meadows te steriel. Gibbard is misschien wel de meest eloquente zanger in het indie-genre. Maar ondanks dat de songteksten van diamant-heldere schoonheid zijn heeft zijn performance iets klinisch. Hierdoor zal Asphalt Meadows voornamelijk gewaardeerd worden door diegenen die reeds “om” waren. Het grote publiek zal het – goddank zullen de fans van Death Cab For Cutie zeggen – slechts mondjesmaat omarmen.
