We moesten er door corona even op wachten maar het tweede album van Declan McKenna, Zeros genaamd, is dan eindelijk daar. De 21-jarige McKenna brak op zeer jonge leeftijd door en wekte veel indruk met zijn debuutalbum What Do You Think About The Car?. Die plaat stond bomvol volwassen gitaarpopnummers en bewees dat de jonge Brit één van de grootste muzikale talenten van dit moment is. Nu is het aan de zanger om te laten zien dat hij écht tussen de grote namen thuishoort.
Declan McKenna kiest op Zeros voor een meer bombastisch geluid. Op opener You Better Believe!!! klinkt bijvoorbeeld een verpletterende hoeveelheid lagen aan instrumentatie over elkaar, die je trommelvliezen er haast uitstampen. Op sommige nummers werkt deze grootse en meeslepende sound erg goed. Zo gaat het outro op het prachtig opgebouwde Be An Astronaut geweldig los, begeleid door een stevige gitaarsolo. Na een paar van deze heftige momenten zou een ingetogen nummer een welkome afwisseling zijn, maar die zijn op de plaat weinig te bekennen.
De stijl op Zeros is bij vlagen futuristisch te noemen. Thema’s als de ruimte en technologie komen op meerdere nummers voorbij, en worden af en toe versterkt door spacey synths en robotachtige stemeffecten. Rapture doet hierdoor een beetje aan Muse denken, en dan vooral het falsetto gezongen refrein. De futuristische instrumentatie werkt op veruit de meeste tracks erg goed, al klinken de stemeffecten op sommige nummers niet helemaal op hun plaats. Vooral op Eventually, Darling werkt het afleidend, McKenna’s natuurlijke stemgeluid is meer dan genoeg en effecten zijn overbodig. Verder gaan op de tweede helft van de plaat nummers als Twice Your Size en Emily enigszins geruisloos voorbij.
McKenna bespreekt de uitdagingen die volwassen worden in de wereld van vandaag met zich meebrengt. Op de single The Key To Life On Earth zingt hij over zogenaamde probleemjongeren en de lastige situaties waar zij tegen aanlopen: ‘We’ve been held back for after-school meetings/They’ve got it in for me.’ Zelf is de zanger ook opgegroeid in de Londense buitenwijken. Hij is dus goed in staat jongeren een stem te geven in het publieke debat over thema’s als het klimaat, achterstandswijken en de consumptie van massamedia. Hij toont zich hierin een echte protestzanger. Zo zingt hij op Sagittarius A* over de opwarming van de aarde: ’So Noah, you best start building/You better have ten thousand children/Because everybody wants to be one.’ Het zijn stuk voor stuk zeer volwassen klinkende teksten en onderwerpen.
Vooral op de eerste helft van Zeros blijven de hoogtepunten elkaar opvolgen. Niet geheel toevallig is dat ook de helft van de plaat waar vrijwel alle singles op te vinden zijn, want het zijn deze nummers die het album voor een groot deel maken. Naast de al eerder genoemde singles zijn ook het persoonlijke Daniell, You’re Still A Child en vooral de enorm aanstekelijke leadsingle Beautiful Faces ontzettend goed.
De tweede helft van het album is ook best vermakelijk, maar weet de bijzonder hoge lijn van de eerste vijf nummers niet helemaal door te trekken. Toch blijven vrijwel alle tracks uitstekend luisterbaar. Afsluiter Eventually, Darling is eigenlijk het enige nummer op Zeros dat echt ongemakkelijk in de oren klinkt. Helaas, want dat zorgt toch een beetje voor een vervelende nasmaak. Desondanks bewijst McKenna met Zeros dat hij geen eendagsvlieg is. Hij levert een plaat vol muzikaal sterke poprock-anthems, al weet hij het enorm hoge niveau van zijn debuutalbum niet te evenaren.
