Deep Purple is hot. Dat is niet alleen een kreet die toepasbaar was begin jaren ’70, ook vandaag de dag is de hardrockband uiterst populair. Het in 2017 uitgebrachte inFinite was een van de meest succesvolle platen uit de geschiedenis van de band. Er is eigenlijk geen reden om te bedenken waarom Whoosh! minder goed aan zal slaan.
Dat komt niet in de laatste plaats door de manier waarop Deep Purple binnenknalt. Opener Throw My Bones heeft alles in zich om een klassieker te worden en barst van de energie. Ian Gillan is vocaal in topvorm, terwijl Don Airey met het orgel een prominente rol vertolkt. Het gitaarspel van Steve Morse is vlijmscherp, en ook Ian Paice (drums) en Roger Glover (basgitaar) kan je om een boodschap sturen. Toch is het direct duidelijk dat die eerste drie de hoofdrollen opeisen. Het spetterende energieniveau daalt daarna miniem, maar Deep Purple blijft knallen. Zeker op Drop The Weapon met Joe Satriani-achtig gitaarwerk van Morse is het genieten geblazen.
Deep Purple is er verder meester in om te switchen tussen orgel- en gitaargerichte songs. Zo krijgt op Nothing At All Airey alle ruimte om te schitteren. Op No Need To Shout slaagt de band er zelfs in om beide instrumenten los van elkaar in de spotlight te zetten. Als Step by Step wordt ingezet lijkt Whoosh! even de donkere kant op te gaan. Het nummer start met een donker orgelloopje, dat regelmatig terugkomt. Het daaropvolgende What The What slaat echter dubbel zo hard terug de andere kant op. Het swingt dusdanig dat je er spontaan dansschoenen voor wil aanschaffen, om je eens ongegeneerd uit te sloven op de dansvloer.
Helaas wordt deze heerlijke energieboost opgevolgd door The Long Way Round. De gitaarintro spreekt nog tot de verbeelding, maar daar houdt het wel mee op. Het is het enige nummer op Whoosh! dat niet in staat is om een eigen verhaal te vertellen. The Long Way Round lijkt iets teveel op dat wat al wat dit album al eerder voorbijkwam. De formidabele orgelsolo op The Power Of The Moon maakt dat gelukkig helemaal goed en Man Alive is al helemaal een op zichzelf staande track. Het is niet het beste dat Deep Purple je aanbiedt, maar de spacevibe is zonder meer interessant om een paar keer te beluisteren. Met het volledig instrumentale And The Adress en Dancing In My Sleep sluit Deep Purple Whoosh! sterk af.
Deep Purple blijft erin slagen om relevante, uitdagende en sterke producties af te leveren. Whoosh! is daar het zoveelste bewijs van. En als je de energie op Whoosh! hoort, dan spreekt het voor zich als er in de komende jaren nog meer bewijsstukken worden afgeleverd.
